spokojnienie

[Pier Dułka]

Zaiskrzyło się ostatnią barwą tęczy,
wzniósł kapelusz ponad wrzosy pan borowik,
jakby chciał za nadwrażliwość medal wręczyć
nieznanemu tu nikomu aniołowi.

Pierwsze gęsi, odlatując za ocean,
zawiązują wędrowcowi klucz na drogę,
zadziwione czemu aureoli nie ma
tylko jakieś takie szczęście aniołowe.

Babie lato świt napina ponad siły,
jakby chciało tu na dłużej się rozgościć.
Wrzosy śmieją się, bo pierwsze cud odkryły,
że to anioł jest prawdziwej spokojności.

[Leon Gutner]

To cenny anioł .
A to znowu śliczny wiersz .

Z uznaniem L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Piękny wiersz...

Pozdrawiam

[Irena]

Śliczności

[cortessa]

Z przyjemnością...

[Michael]

Istotnie, tchnie spokojem...

Pozdrowienia,

M.

[Liliana]

Przydałby się taki anioł, oj przydał na co dzień. Dobry wiersz.

[firletka.]

Milusio się czyta. Mam jedną uwagę:

jakby chciało tu na dłużej się rozgościć.
Wrzosy śmieją się, bo pierwsze cud odkryły,

czyli jednego się warto się pozbyć:))))

[Łucja Kucińska]

Nie będę się powtarzać. Lubie Twoje strofki :)