epitafium dla pogubionych

[Pier Dułka]

"nie potrzeba butów wędrowcom
gdy spacerują po skraju nieba "


Dwóch Robertów już nie ma.
Nie ma Janka sąsiada.
Jest ten niby poemat,
co się niby spowiada
z niby dobrych uczynków

będzie niezła Ballada.
Będzie sen przy kominku,
kilka wizyt w zakładach,
gdzie maluje się szminką
usta starej kobiety

i dwunastu murzynków.
Nagle przyjdzie, niestety,
po dniach chwały na rynku
zimna jesień poety
otulona w samotność.

Potem koniec na kredyt
w jakąś środę wilgotną.
puste płaczek szeregi
na swe szczęście nie zmokną,
bo nie będzie pogrzebu

ani świata przez okno.
Może prochy kolegów
swą naturą przewrotną
poczekają na brzegu,
żeby czas z nimi domknąć.

[Leon Gutner]

Chylę czoło przed wierszem .
Dla Leona to cudny wiersz rymowany w każdym aspekcie .

Z uszanowaniem L.G.

[cortessa]

Mnie na pewno nie pomalują, raczej rozrzucą...
Pięknie piszesz...

[Tomasz Kowalczyk]

Dołączam do klubu "rozrzuconych", oczywiście in futuro.
Piękny wiersz, Grzegorzu...

Pozdrawiam

[perełka]

bardzo

[Michael]

Tak czy inaczej - na owo domknięcie wszystkim przyjdzie pora. By się każdy odnalazł.
Pięknie.

Pozdrowienia,

M.