[Liliana]

***[Wszystko, co było, błogosławię…]


Wszystko, co było, błogosławię,
Niczego więcej nie pragnąłem.
Rozumie, ileś płonął żarem!
Ileś kochało, serce moje!

Chociaż i szczęście, i katusze
Nieraz po gorzkich wiodły śladach,
W namiętnej burzy czy też w nudzie
nie utraciłem swego świata.

Jeśliś cierpiała, wybacz, proszę,
Nam przeznaczono być we dwoje.
To, czego słowem nie wypowiesz,
Wyczytam, miła, z twarzy twojej.

Uważnie patrzą twoje oczy,
I serce mocno bije w piersi,
W zimowym mroku śnieżnej nocy,
Idąc przez życia wierne ścieżki.


***[Благословляю все, что было…]


Благословляю все, что было,
Я лучшей доли не искал.
О, сердце, сколько ты любило!
О, разум, сколько ты пылал!

Пускай и счастие и муки
Свой горький положили след,
Но в страстной буре, в долгой скуке
Я не утратил прежний свет.


И ты, кого терзал я новым,
Прости меня. Нам быть — вдвоем.
Все то, чего не скажешь словом,
Узнал я в облике твоем.

Глядят внимательные очи,
И сердце бьет, волнуясь, в грудь,
В холодном мраке снежной ночи
Свой верный продолжая путь.

1910