wpisany we mnie

[Koberka]

kiedy pomyślę dom
widzę szron na ścianach
twardy siennik

wiecznie zajętego ojca
nieobecną wciąż matkę
z kartkami w portfelu

słyszę szum radia wolna europa
słowa zamach stan wojenny
pytania zawieszone w próżni

uśmiecham się do ceraty w kratkę
do much brzęczących nad kompotem

jeszcze zakradam się cichutko
na strych z walizkami młodości
gdzie pomiędzy sygnetem a zdjęciami
resztki wspomnień taty

dom mojego dzieciństwa
kurczy się z czasem

a ja rozrastam się śladem

[Tomasz Kowalczyk]

Kiedyś po latach odwiedziłem miejsce mojego dzieciństwa i ze zdumieniem skonstatowałem, że wszystko tak jest takie jakieś... małe. Niewielka była odległość dzieląca mój dom od szkoły, a ja przypominam sobie poranne wyprawy pieczołowicie organizowane przez rodziców. Niewielki powierzchniowo był lasek nieopodal domu, w którym się kiedyś zgubiłem.... Zachowały mi się dokładnie w pamięci pewne przedmioty, np. kuchenka, kanka na mleko, schody prowadzące do sypialni...

Pozdrawiam

[Michael]

Ach, te wspomnienia. Chyba najważniejszy spośród nich jest uśmiech właśnie.


Pozdrowienia,

M.

[Koberka]

Im dalej ... tym częściej wracamy wstecz. Dziękuję za pochylenie...

[Florian Konrad]

puenta mi nie leży, bo i metafora w niej koślawa, choć czytelna. jakaś taka nieudana... no please, rozrastanie się śladem? aż przywodzi to na myśl kupę rozniesioną na podeszwie...

[spirytysta]

kupę rozniesioną na podeszwie...

Nie wpadłbym na to, niezbadane są ścieżki asocjacji poetyckich. Mnie w puencie nieco przeszkadza rym do ,,czasem'', może wystarczy poszukać innego słowa.

[Koberka]

Każdy wiersz odbieramy subiektywnie... nic nie poradzę na czyjeś skojarzenia (jak mawiają głodnemu chleb na myśli, czyli co komu w duszy gra, to widzi). Choć w kontekście wiersza brzmi takie skojarzenie:

puenta mi nie leży, bo i metafora w niej koślawa, choć czytelna. jakaś taka nieudana... no please, rozrastanie się śladem? aż przywodzi to na myśl kupę rozniesioną na podeszwie...

brzmi co najmniej groteskowo. Przynajmniej dla mnie. Wiersz ma 10 lat - swoje sobie przeszedł i jak na razie nic nie będę zmieniać.
Dziękuję za czas, słowo, poczytanie.

[Mariusz]

Jesteś już od 2014 roku na Ogrodzie, więc wiesz jak jest. Pisz i czytaj, może wyciągniesz więcej. Widzę wrażliwość i doświadczenie. Wykorzystaj to. Mam jedną prośbę: nie zmieniaj nic w napisanych do tej pory wierszach, pisz nowe. Pozdrawiam serdecznie

[Tomasz Kowalczyk]

Mariusz pewnie nie wie, ale Koberka jest Laureatką VII edycji Konkursu "Ogrodu Ciszy" im. Michała Witolda Gajdy.

[Koberka]

Mariusz pewnie nie wie, ale Koberka jest Laureatką VII edycji Konkursu "Ogrodu Ciszy" im. Michała Witolda Gajdy.

No to "sprawa się rypła" Tak, tak... dziękuję bardzo. Byłam BARDZO mile zaskoczona. Dla mnie docenienie mojego pisania to najpiękniejszy prezent. Duża radość. Daje power do pisania dalej.

[Wiesława Ptaszyk]

Znajduję w wierszu wiele bliskich mi skojarzeń z rodzinnym domem. Dzisiaj, rodzice inaczej rozmawiają z dziećmi, mają więcej dla nich zrozumienia...ale to były inne czasy.

Gratuluję ciekawego pisania i nagrody

[Irena]

dom mojego dzieciństwa
kurczy się z czasem

a ja rozrastam się śladem

Dom peelki kurczy się z czasem, a mój po prostu znikł...zrównali z ziemią i wybudowali fabrykę :(............ale i tak go doskonale pamiętam i mogłabym odtworzyć w nim wszystko włącznie ze wskazaniem skrzypiących desek w podłodze.
Lubię takie pisanie

Pozdrawiam.

[księżycowa]

Bardzo ładny wiersz. Gratuluję laureatko Dobrze, że tutaj zajrzałam;)

[Koberka]

Bardzo ładny wiersz. Gratuluję laureatko Dobrze, że tutaj zajrzałam;)

Hej, dzięki! A tak długo się ukrywałam