Gra

[Michał Gajda - ku pamięci]

 
Sygnał dały blaszane pokrywy śmietników,
na plastrach zimnych bloków budziły się światła.
Echo niosło rytm werbla w pochodzie donikąd.
Dla ciemności w ulicach, to chwila ostatnia.
 
Brzask się tlił powolutku, na mokrym asfalcie,
pod krzywymi szyldami, w zgaszonych neonach.
Miasto było zdrętwiałe, zdawało się martwe;
ale żyło, bo rosa, jak łzy, była słona.
 
Rzedniały gęste sploty sukni późnej nocy.
W niewyraźnej poświacie budziły się domy.
Świt przylazł w burym płaszczu, ciężkim od wilgoci,
z dniem, który nim się zaczął, był dawno stracony.

 

[Michael]

[Leon Gutner]

[Liliana]

[Irena]

Zawsze to uczta obcować ze słowem Mistrza Michała

[Dorota Chołody]

[Hanna L.]

[Wiesława Ptaszyk]

Piękny wiersz

[Tomasz Kowalczyk]

[cortessa]

[maybe]

[Ewa Kłobuch]

[Vestka]

Wooow człowieku ale teksty... szacun.

[Koberka]

Piękny. Sztuką jest tak pisać.