*** (Gdzieś pada... )

[spirytysta]

Gdzieś pada kobieta upadła pod mężczyzną
- dwa jabłka obok jabłoni. Słyszycie wrzaski?
Padają ludzie od ludzi, od strychniny za wyżebraną
daninę; od śmiechu, we własnych łóżkach, toaletach,
szpitalach, czasem od zwykłego pulsowania w skroni.
Padają jak świnie, opasy pod nożem rzeźniczym,
jak dzieci w Pompejach - mrówki przyklejone
do podeszwy boga, co się na wieczność wyleguje
w niebiesiech na pryczy.

I ja padam, na razie na fotel. Śmieszne pociechy,
do diabła z wami! Nie wychylę kielicha dla kurażu,
mam dość koryta na kabel lub baterie. Nie pójdę
do kina, świątyni, pod żadne ołtarze! Nie widać
w ciemni przyjaciół, ale nie zawracam w mętnię.
Zgoda na lęk, śmiało, niemal go słyszę, gdy pada
deszcz, stukając miarowo; gdy puka do mnie,
zwiastując nowy krach. Wyrosnę ponad własny głos
wołający w ciszę: pozwól, mój Pożal Się Boże,
rozbić wyrok, jak te krople o dach.

[Michael]

Powiedziałbym, że nawet bardzo dobry. Znów zrobiłeś wrażenie.

Pozdrowienia.

[Tomasz Kowalczyk]

Mądry, dojrzzały tekst.

Pozdrawiam

[Vestka]

mmm intrygujący tekst... czytałam kilka razy :)
Pozdrawiam

[maybe]

Gorzko.
Takie moje odczucie - rozbić wyrok, jak te krople mój dach
Ale to nie sugestia. Świetny wiersz.

[lilo]

Mocny...dosadny, gorzki, dla mnie to najlepszy Twój wiersz, jaki dane mi było czytać
( pewnie wszystkich tutaj publikowanych nie czytałam ). Po prostu świetny!!!

[ćma]

Na każdym z nas ciąży wyrok, chociaż nigdy nie usłyszeliśmy uzasadnienia.
Wiersz porusza kwestie uniwersalne w sposób przejmujący. Szczególnie poruszająca jest modlitwa - wołanie w ciszę i próba pogodzenia się z lękiem towarzyszącym naszej egzystencji.
Nie da się przejść obojętnie.
Pozdrowienia:)

[niezapominajka]

Taki prywatny koniec świata. Każdy z nas go przeżywa.

[cortessa]

Poetycko, bardzo poetycko...