na wskroś

[Wiesława Ptaszyk]

kilka razy na dzień
oddzielamy światy

dom po domu
do trzeciego pokolenia

a zdaje się że tu byli
tyle co
dotykali klamek łóżka słali

w piecu żar

i za każdym razem
to samo zdziwienie
nie żyją

by po chwili
tylko nie zapieraj drzwi

[Michael]

Wiesławo, a nie "zdaje się" zamiast "zadaje się"?
Świetnie zatytułowany, interesujący wiersz z pogranicza wymiarów.


Pozdrowienia.

[Wiesława Ptaszyk]

Michaelu - dziękuję, przeoczyłam, już poprawiam.

[Michael]

A i bardzo proszę.

[niezapominajka]

Nadal są wśród nas, ale masz rację - do trzeciego pokolenia. Potem odchodzą.

[lilo]

Ptaszku, jak ja lubię taki klimat i obrazowanie

[Irena]

Dopóty żyjemy, dopóki trwa o nas pamięć.
Dobrze, że jest ktoś taki jak Ty i ubiera ją w słowa.


Serdeczności.......................................Ir

[Liliana]

Wiesiu, dla Ciebie -

[Wiesława Ptaszyk]

Kochani dziękuję za czytanie i ślad pod wierszem
Wracam do "oddzielania światów"

[maybe]

a zdaje się że tu byli
tyle co
dotykali klamek łóżka słali

To się czuje. Zresztą cały wiersz przeszywa "na wskroś". Wiesiu

[Koberka]

[Tomasz Kowalczyk]

Piękny obrazu, Wiesiu!

Pozdrawiam

[Vestka]

Bardzo to jest dziwne...nie wiersz. Wiersz ...to wszystko co tu jest i tam jest i ja tego nie ogarniam.

[Hanna L.]

Piękny. Nostalgia.
Pozdrawiam

[Wiesława Ptaszyk]

Dziękuję Basiu

Koberka -

Dziękuję Tomku

Vestko - wcale mnie to nie dziwi, biorąc pod uwagę Twoją młodość...przyjdzie jeszcze czas na takie rozważania...
Dziękuję za chwilę


Dziękuję Haniu