Ukołysać

[Irena]

obejmę siebie sobą by ukołysać ból
takt sierocego rozbujania czyni
obcą nawet ścianę która też odepchnie

przelewa się nadmiar
a ponoć człowiek to pojemne naczynie
które wszystko zniesie prosto w dół
łatwo trafić wystarcza saperka aby
rozkolebane ciało schować w leju
niwelując cierpienie

[Liliana]

a ponoć człowiek to pojemne naczynie
które wszystko zniesie

Ponoć, ale jednak są granice.

[Wiesława Ptaszyk]

Prawdziwy do bólu, bardzo

[maybe]

[Irena]

Liliano, Wiesiu, maybe - dziękuję za słowo i życzę dobrego dnia...bez bólu.


Serdeczności..............................................Ir

[Tomasz Kowalczyk]

Ile człowiek potrafi znieść? Nie da się zmierzyć żadną miarą...
Z przyjemnością, Ireno!

Pozdrawiam

[Koberka]

A mnie podoba się najbardziej pierwszy wers:
"obejmę siebie sobą by ukołysać ból"

Mam tyle obrazów ...
Smutny wiersz.

[Hanna L.]

Piękny wiersz
Pozdrawiam

[Irena]

Ile człowiek potrafi znieść? Nie da się zmierzyć żadną miarą...
Z przyjemnością, Ireno!

Pozdrawiam

Na pewno więcej niż sobie wyobraża.
Pozdrawiam Tomaszu

[Irena]

A mnie podoba się najbardziej pierwszy wers:
"obejmę siebie sobą by ukołysać ból"

Mam tyle obrazów ...
Smutny wiersz.

Tak wiem, że pierwszy wers do Ciebie mówi, a reszta niespecjalnie.
Dobre i to Kobro/Koberko.

Pozdrawiam

[Irena]

Piękny wiersz
Pozdrawiam

Haniu, dziękuję i dobrego dnia życzę

[Małgorzata]

Piękny i prawdziwy, jak wszystkie Twoje - ostatnio

[Dorota Chołody]

Zatrzymał mnie Twój wiersz, Ireno
Pozdrawiam.

_

[Hexe]

Irenko znam ten ból, cóż życie to pasmo smutku. ale kiedyś zaświeci słońce.

Pozdrawiam

[Michael]

Pojemność z natury ma granice, prawda?
Jak i to, że do obejmowania siebie mamy najpierw nas samych. Potem kogoś drugiego - to sprawa naszego chcenia i zgody.

Poruszający wiersz.

Pozdrowienia.