Przecież to tylko kot

[maybe]

A tak po ludzku …

Chyba wiem, co czułaby matka widząc
jak starość zmienia jej maleństwo. Zbyt wcześnie,
nie taka kolejność. Bo całkiem niedawno
rozdokazywane i radosne. Jak dziecko
wyfrunie spod skrzydeł, gdy poczuje
właściwy czas.

[spirytysta]

Przecież to tylko kot. Można go uśpić,
w przekonaniu, że to najlepsze wyjście
dla niemrawych łapek. Szybciej przejdą.
Wobec tego, tak po ludzku …

Chyba wiem, co czułaby matka widząc
jak starość zmienia jej dziecko. Zbyt wcześnie,
bo nie taka kolejność. Bo całkiem niedawno
rozdokazywane i radosne. Jak dziecko
wyfrunie spod skrzydeł, gdy poczuje
właściwy czas.


---
W moim odczuciu w pogrubionym fragmencie wiersz niepotrzebnie się odkrywa.
A może tytuł + druga strofa... ?

[maybe]

Spirytysto, jesteś wielki :) Dziękuję.

Magda - wobec kota, czy siebie? ;) Chyba tak ogólnie. Dziękuję

[Tomasz Kowalczyk]

Chyba wiem, co czułaby matka widząc
jak starość zmienia jej dziecko.

Chyba zbyt mocne słowa dla mnie... Dzisiaj... Ale powrócę...

Pozdrawiam

[J-23]

Chyba wiem, co czułaby matka widząc
jak starość zmienia jej dziecko.

Nigdy nie będę wiedział co czuje matka, ale ojciec przynajmniej w moim przypadku czułby spokój.
Ale niestety moje koty się dziwnie przywiązały do miejsca urodzenia, inaczej niż ojciec.
Wyfruwają ale jak bumerang.



Pozdrawiam

[cortessa]

Kiedy jest ten właściwy czas... Trudno się odbiera Twój wiersz...
Przeczytałam z przyjemnością...

[maybe]

nie obrażając Kota, jest on pretekstem do wiersza mówiącym o ludzkich odruchach

Madziu - oczywiście :-*

Chyba zbyt mocne słowa dla mnie..

Tomku, nie przejmuj się. To są moje odczucia. Dodam tylko, że moje dziecko (też Tomek) jest już bardzo dorosłym facetem, więc mogłam widzieć jak dorasta, dojrzewa, ale - na szczęście - nie będę widzieć jak go zmieni późna starość.

ojciec przynajmniej w moim przypadku czułby spokój.

Jocie - prócz spokoju, można jeszcze czuć wzruszenie i żal, że coś przemija na naszych oczach.

Kiedy jest ten właściwy czas...

Cortesso - one wiedzą :)

Dziękuję :)

[Vestka]

Ciężkie tematy trzymają się ostatnio poetow...ale cóż jak prawdziwe. Z ciekawością. ❤

[Hanna L.]

Myślę, że to przychodzi naturalnie, bo rozłożone w czasie.
Pozdrawiam

[Krystyna Morawska]

maybe, Twój wiersz pomaga mi płakać ( wspomnienia)

[księżycowa]

Widzę Meybe, że sporo wycięłaś z tekstu. Praktycznie całą pierwszą strofę. Została fajna miniaturka, ale jeśli mogę, to mam jeszcze małą sugestię.

Chyba wiem, co czułaby matka widząc
jak starość zmienia jej dziecko. Zbyt wcześnie,
bo nie taka kolejność. Bo całkiem niedawno
rozdokazywane i radosne. Jak dziecko
wyfrunie spod skrzydeł, gdy poczuje
właściwy czas.

To co pogrubione warto przemyśleć. Tekst jest króciutki i dość mocno wybrzmiewają te powtórzenia, co mnie osobiście troszkę uwiera. Pozdrawiam.

[Vesper]

 Przecież to tylko kot

Dla jednych tylko, dla innych cudowny towarzysz życia...
Poruszył mnie bardzo Twój tekst, Basiu.
I boję się tej chwili, o której piszesz. Czy można być przygotowanym, kiedykolwiek?

[maybe]

Ciężkie tematy trzymają się ostatnio poetow

Vestko, takie też chciałoby się jakoś spoetyzować ;) Dziękuję za śliczne serduszko :*

przychodzi naturalnie, bo rozłożone w czasie.

Haniu, ale ten czas taki krótki

Twój wiersz pomaga mi płakać ( wspomnienia)

Wilga, ściskam :*

pogrubione warto przemyśleć.

Książycowa, bardzo Ci dziękuję. Zmieniłam dziecko na maleństwo i - przynajmniej dla mnie - zabrzmiało lepiej. Dzięki Tobie i Spirytyście jest teraz jak jest :) Cieplej.

Czy można być przygotowanym, kiedykolwiek

Vesper, chyba nie można, zwłaszcza w przypadku kota, u którego mocne objawy starzenia się następują dość krótko przed ...

Bardzo dziękuję i pozdrawiam

[Margot]

A tak po ludzku …

Chyba wiem, co czułaby matka widząc
jak starość zmienia jej maleństwo. Zbyt wcześnie,
nie taka kolejność. Bo całkiem niedawno
rozdokazywane i radosne. Jak dziecko
wyfrunie spod skrzydeł, gdy poczuje
właściwy czas.

Poniekąd miałam szczęście. Każdy mój kot po latach wspólnego życia ze mną któregoś dnia po prostu nie wracał do domu. Nigdy nie kastrowane, miały swoje życie i chodziły własnymi drogami. Kiedy starzały się i były słabsze ginęły prawdopodobnie w walkach z innymi młodszymi i silniejszymi kotami.

Serdeczności wielkie posyłam.

[maybe]

Margot, gdyby się dało cofnąć czas i zrestartować świat tak, żeby natura żyła swoim życiem, a człowiek nie ingerował - byłabym za całym sercem. Ale się nie da i zostaje konsekwencja. Moje zwierzaki to takie efekty uzależniania i wyrzucania. Np. ta, o której piszę, została zdjęta z drzewa, na którym siedziała podobno od kilku dni. Kilkumiesięczna na oko, w stanie skrajnego wycieńczenia, z brzuszkiem jak balonik z głodu i zarobaczenia i śladami obróżki na szyjce. Wystarczyło zakiciać, żeby szybko zeszła z drzewa, uczepiła się swetra i ... tyle. To było 17 lat temu.

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję