Zabołockij Nikołaj - Wrzesień
Moderator: Tomasz Kowalczyk
Wrzesień
Ziemia w kroplach deszczu jak w grochach.
Wicher hula. Horyzont mglisty.
Smukłą postać topola chowa
za zasłoną ze srebrnych liści.
Ale popatrz: przez otwór w chmurze,
Jak przez prześwit w lekkiej zasłonie,
Na królestwo mroczne, ponure
Spada pierwszy słoneczny promień.
A to znaczy, że nie na dobre
Zasłoniły chmury blask nieba.
Niczym dziewczę, leszczyna pąsem
Rozbłysnęła pod koniec sierpnia.
Więc, malarzu, bierz pędzel w dłonie,
Jeden, drugi, i farb nie żałuj –
Purpurowych, złotych jak płomień,
I na płótnie ją dla mnie maluj.
Maluj smukłą, jak świerk, panienkę,
Młodą, wiotką w królewskiej koronie,
Z igrającym lekko uśmiechem
Na twarzyczce łzami znaczonej.
Сентябрь
Сыплет дождик большие горошины,
Рвется ветер, и даль нечиста.
Закрывается тополь взъерошенный
Серебристой изнанкой листа
Но взгляни: сквозь отверстие облака,
Как сквозь арку из каменных плит,
В это царство тумана и морока
Первый луч, пробиваясь, летит.
Значит, даль не навек занавешена
Облаками, и, значит, не зря,
Словно девушка, вспыхнув, орешина
Засияла в конце сентября.
Вот теперь, живописец, выхватывай
Кисть за кистью, и на полотне
Золотой, как огонь, и гранатовой
Нарисуй эту девушку мне.
Нарисуй, словно деревце, зыбкую
Молодую царевну в венце
С беспокойно скользящей улыбкою
На заплаканном юном лице.
1957
Ziemia w kroplach deszczu jak w grochach.
Wicher hula. Horyzont mglisty.
Smukłą postać topola chowa
za zasłoną ze srebrnych liści.
Ale popatrz: przez otwór w chmurze,
Jak przez prześwit w lekkiej zasłonie,
Na królestwo mroczne, ponure
Spada pierwszy słoneczny promień.
A to znaczy, że nie na dobre
Zasłoniły chmury blask nieba.
Niczym dziewczę, leszczyna pąsem
Rozbłysnęła pod koniec sierpnia.
Więc, malarzu, bierz pędzel w dłonie,
Jeden, drugi, i farb nie żałuj –
Purpurowych, złotych jak płomień,
I na płótnie ją dla mnie maluj.
Maluj smukłą, jak świerk, panienkę,
Młodą, wiotką w królewskiej koronie,
Z igrającym lekko uśmiechem
Na twarzyczce łzami znaczonej.
Сентябрь
Сыплет дождик большие горошины,
Рвется ветер, и даль нечиста.
Закрывается тополь взъерошенный
Серебристой изнанкой листа
Но взгляни: сквозь отверстие облака,
Как сквозь арку из каменных плит,
В это царство тумана и морока
Первый луч, пробиваясь, летит.
Значит, даль не навек занавешена
Облаками, и, значит, не зря,
Словно девушка, вспыхнув, орешина
Засияла в конце сентября.
Вот теперь, живописец, выхватывай
Кисть за кистью, и на полотне
Золотой, как огонь, и гранатовой
Нарисуй эту девушку мне.
Нарисуй, словно деревце, зыбкую
Молодую царевну в венце
С беспокойно скользящей улыбкою
На заплаканном юном лице.
1957
Ostatnio zmieniony śr 23 wrz, 2020 przez Liliana, łącznie zmieniany 3 razy.
wiem, że nic nie wiem, ale staram się dowiedzieć,
Wypisz, wymaluj: dzisiejszy dzień! Wróciłam z pracy cała przemoczona i zziębnięta.Liliana pisze:Ziemia w kroplach deszczu jak w grochach.
Wicher hula.
Na to podobno jeszcze trzeba poczekać kilka dni, przynajmniej w mojej okolicy, ale pocieszająca perspektywaLiliana pisze:Ale popatrz: przez otwór w chmurze,
Jak przez prześwit w lekkiej zasłonie,
Na królestwo mroczne, ponure
Spada pierwszy słoneczny promień.
I od razu robi się cieplej!Liliana pisze:Więc, malarzu, bierz pędzel w dłonie,
Jeden, drugi i farb nie żałuj –
Cudny tekst! Dziękuję za możliwość przeczytania, Liliano
