Po wieki

[Leon Gutner]

Przyswajasz to w częściach codziennie po trochu
niczego tak bardzo nie skracasz
są chwile co błyszczą
i chronią ten spokój
bo jeśli już znika nie wraca

wędrujesz donikąd co jest tam gdzieś pewnie
przyswajasz dalekość i bliskość
od lat utraconych
o których nikt nie wie
a były nam wszystkim na wszystko

pamiętam bo grały w pienińskiej poświacie
jak szczyty trzech koron zamglone
a droga pod górę
jak wierny przyjaciel
śpiewała że zdarzy się koniec

to w oczach południa przeglądasz się teraz
bo jesteś daleko jak nigdy
perseidy już spadły
jak kropel deszcz z nieba
Dunajec wodami czas iskrzy

pamiętam te słowa że kiedyś tu wrócisz
zestarzeć się pięknie w tle rzeki
nie będzie mnie z tobą
i nic nie rozbudzi
tych dni

które skryły powieki

[Liliana]

Ładna gra słów, Leo: powieki - po wieki. Wiersz taki Leonowy, zgrabny, rytmiczny...

[Hanna L.]

Ależ ładnie , z górami w tle
Pozdrawiam

[Krystyna Morawska]

Każdy Twój wiersz pokazuje nowe kolory. Leo - pięknie.

[Michael]

Leo. Cóż można rzec więcej oprócz "Wspaniale"?
Ale pozwól pytanie: Trzy Korony i Perseidy to nazwy własne, prawda?

Z toastem. Chodź, dokończymy butelczynę Kadarki.
Przecież nie godzi się, by wietrzała.


Pozdrowienia.

[Leon Gutner]

Dziękuję Li - bardzo lubię zabawę słowami.

Z podziękowaniem w tle dla Hann.

Wilgo - zawsze znajdzie się jakiś "kolor" do opisania.

Mike - ano nie godzi się Kadarce wietrzeć zatem - na zdrowie

Magdo - bardzo ładnie kulminacyjnie dziękuję.


Z ukłonami wszystkim L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Po wieki... Ale nie po wieki wieków...
Trzeba mieć zawsze nadzieję! Amen!
Piękny wiersz, Leonie!

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Pięknie dziękuję jak zawsze łaskawy Tomku.

Z uszanowaniem L.G.

[ćma]

Piękne obrazy malujesz

[Leon Gutner]

Nie umiem malować o Nocna. Bardzo żałuję. I cieszę się że słowami też można co nieco nabazgrać

Z podziękowaniem L.G.

[Vesper]

droga pod górę
jak wierny przyjaciel
śpiewała że zdarzy się koniec

Intuicja podpowiada niekiedy, że coś jest nie tak, ale nie chcemy jej słuchać. Wolimy żyć złudzeniami, zwłaszcza w imię miłości. A przecież to, co nieuniknione, musi się zdarzyć...

Ciekawy pomysł, jeśli chodzi o tytuł i puentę. A całość pełna tęsknoty i melancholii. Wzrusza mnie postawa peela, nie pierwszy zresztą raz. Niezwykle szlachetny z niego człowiek.

[Leon Gutner]

Dziękuję Ves.
To nie tyle szlachetność co walka z tym co nieuniknione, akceptacja, wybaczenie, zrozumienie, próba zachowania zdrowego rozsądku i sposób aby docenić to kimś się jest co się straciło i co się posiada.
Ktoś mądrzejszy od Leona napisał kiedyś : nie zawsze się traci, kiedy zostaje się pozbawionym czegoś.

Peel dotyka tej myśli i po wielu dniach tygodniach miesiącach akceptuje jej istotnie prawdziwe przesłanie.

Z podziękowaniem L.G.

[cortessa]

Z przyjemnością przeczytałam Twój wiersz. I powrócę pewnie do niego.

[Leon Gutner]

Z przyjemnością dziękuję Corti.

Z uszanowaniem L.G.

[maybe]

Piękny wiersz, Leonie.

i nic nie rozbudzi
tych dni

które skryły powieki

Te dni zostaną po wieki ;) Pozdrawiam