Śródpamięć

[Florian Konrad]

nigdy nie ma mnie w pełni.
co przez to rozumiem? niestabilność.
ksobność. nie dawanie się pojąć

jeśliby mi się zdechło
- a i tak prędzej, czy później to nastąpi
(nieśmiertelność i życie pozagrobowe
to smutne bajki)
- zaraz zostanę... oszpecony. zdeformowany.

przeinaczą, pozostałe na powierzchni
zipiące jeszcze skurczysyny
esk-koledzy z klas, sąsiedzi

każdy będzie pamiętał koślawiej
mniej, lub bardziej błędnie

dosztukują się wydarzenia, dopiszą melodramaty
moje niewypowiedziane słowa
("ja" - użytkownik komputera Elwro 800 Junior
- choć w rzeczywistości nawet
nie widziałem takiego cuda -

żebrzący o dwa złote, których brakuje
do flaszki denaturatu
albo złodziejowaty i pozbawiony honoru bezJa)

więc ucieka się w noc, pustą i surową
wokół - taniec z gwiazdami, nieposkramialny.
pełgają srebrne łuski. tylu mnie
tak wielu podobnych z zewnątrz
różniących się w szczegółach, albo i wcale
wymyślonych, mnie - czystych przekłamań
wybełkotanych
- bierze w dłonie okruchy, wiruje

nabijanie rytmu. epileptofilia. byle dalej!

ponad głowami wyrastają miasta
sztuczne, z łyka i kory
dobrze ukorzenione domy jednorodzinne
kamienice o rozłożystych gałęziach

przytulne pokoiki
na ścianach - lustra idealnie skrojone pod
naszą wspólną twarz

powietrze - też jakby na miarę
mieścimy się w nim cali
włącznie z cieniami

i zatracamy się, każde ja
odpływa w innym kierunku

pojutrze będzie padać grad

[Michael]

Twój ksobny Śródwiersz robi Wrażenie. Zatrzymują na przykład: bezJa, dobrze ukorzenione domy jednorodzinne i kamienice o rozłożystych gałęziach.
Przeczytałem z ciekawością, będę wracać.

Pozdrowienia.

[Krystyna Morawska]

To nie jest gładki wiersz, bo każda strofa nadaje moc - gryzie i drapie. Czytam i wracam, nie daje mi spokoju.

esk-koledzy (literówka)

[Florian Konrad]

dziękuję najserdeczniej za wpady i komenty