Okropnie ponury wierszyk
Moderator: Tomasz Kowalczyk
Po wypalonych pustyniach ziemi
ponure snują się wciąż szkielety,
twarze wychudłe, szare berety,
słowo na ustach złością się pieni.
Na wypalonych ziemi bezdrożach
smętne człowiecze snują się zwłoki,
oczy zapadłe, niepewne kroki,
szyje rozpaczy więzi obroża.
Na wypalonej ziemskiej pustyni
ci nie przyjęci, ci odrzuceni,
ludzkie odpady, durnie, kretyni
pełzną do mety życiem zgarbieni
rozdeptywani ze śmiechem szczerym
przez rozpędzonych królów kariery
ponure snują się wciąż szkielety,
twarze wychudłe, szare berety,
słowo na ustach złością się pieni.
Na wypalonych ziemi bezdrożach
smętne człowiecze snują się zwłoki,
oczy zapadłe, niepewne kroki,
szyje rozpaczy więzi obroża.
Na wypalonej ziemskiej pustyni
ci nie przyjęci, ci odrzuceni,
ludzkie odpady, durnie, kretyni
pełzną do mety życiem zgarbieni
rozdeptywani ze śmiechem szczerym
przez rozpędzonych królów kariery
Ostatnio zmieniony czw 01 sty, 1970 przez Dante, łącznie zmieniany 1 raz.
Jeśli wiem, że nic nie wiem, to jednak coś wiem, a skoro wiem, to nie jest tak, że nic nie wiem.Więc w końcu sam już nie wiem ,czy wiem, że nie wiem, czy nie wiem, że wiem.