Studnią zostaję

[Irena]

oddech na przeponę
zacznę krzyczeć
zagłuszę pustkę

odrasta
jak ogon salamandry

zadeszczonymi rzęsami
strzepnę nadmiar wilgoci
i jak futerko króliczka
stanę się miękka i łagodna

obejmij szczelnie cembrowiną ramion
nieokiełznany podziemny potok
będę twoją studnią dającą chłodny rozsądek
aksamitnie zaspokoję pragnienie
zaufania i wyłączności

[Mariola Kruszewska]

Nie tym razem, Irenko. Nawet nie umiem wytłumaczyć, czemu.

[Colett]

[quote=""Irena""]oddech na przeponę
zacznę krzyczeć
zagłuszę pustkę

odrasta
jak ogon salamandry[/quote]

to bym widziała jak klasyczny "gul" w gardle
który nie pozwala wydobyć z siebie głosu
i wyrzucenia z siebie emocji
by potem
[quote=""Irena""]strzepnę nadmiar wilgoci
i jak futerko króliczka
stanę się miękka i łagodna [/quote]
złagodnieć

a ostatnie wersy to jak wołanie
o zaspokojenie podstawowych ludzkich potrzeb
miłości, czułości..

jakoś tak
dziękuję Ir...
do mnie trafiłaś

[Jolanta Kowalczyk]

Tym razem stoję zupełnie obok wiersza, Ireno.
Nie potrafię odnaleźć się w natłoku informacji. Jedynie ostatnia zwrotka nawiązuje do tytułu, resztę odbieram jako zapis przypadkowych myśli.

Pozdrawiam

Jola

[Irena]

Colett, trafiłaś w dziesiątkę z interpretacja tego, wydawałoby się nie trudnego utworu :tuli:
Jolu..to tylko krzyk samotnego człowieka, zapłakanego, który potrzebuje bliskości....żebrze o nią, a i tak zostaje sam <img>


Serdecznie.....Ir