chwilą północną

[Colett]

chwilą północną

kiedy po łące biegnie deszczowej
w tkanej z pajęczyn lekkiej sukience
i bzu mokrego pełne ma dłonie
pożąda westchnień

przemierza wszystkie drogi i ścieżki
śmiechem rozjaśnia brudne kałuże
i gwiazdom tańczy - nim księżyc przelśni
co noc to dłużej

kiedy wygładza bruki w zaułkach
w kocich wyznaniach łagodząc dźwięki
by z wiatrem w oknach firanki wzruszać
latarnie pieści

cienie sprowadza w senne źrenice
wycisza chwile dni niespokojnych
by o poranku zbudził zachwytem
dotyk twych dłoni