...Gościniec Odmierzonych Dźwięków

[Mithril]

drzewa nie podważały istnienia drogi
własnymi korzeniami znacząc punkt wyjścia

spaliśmy zdjęci strachem
na koszmarnych oddechach ziemi
z łagodnością nut
konarów pod niebem wędrówki

muzyka ma cierpliwość do nas
jakkolwiek ją określać
dlatego wypełniamy się brzmieniem
delikatnych liści

tylko drzewa znają nasz początek
na końcach drogi drewnianego symbolu

nad którym
nie musimy się zastanawiać

[Tomasz Kowalczyk]

Wiersz czyta się jak po sznurku, ale zastanowił mnie spójnik:
[quote=""Mithril""]bo tylko drzewa znają nasz początek
na końcach drogi drewnianego symbolu [/quote]
Może bez niego? Według mnie, byłoby zgrabniej.

Pozdrawiam

Tomek

[Mithril]

Naturalnie Tomku, masz rację..................teraz lepiej - dziękuję za wgląd i sugestię oraz....................Serdecznie Weekendowo Pozdrawiam!

[Irena]

Melancholia owładnęła. Też zastanawiam się nad drewnianym symbolem końca drogi...Drzewa towarzyszą nam przez całe życie....do tej ostatniej deski,grobowej.


Serdecznie...Ir

[Panterka]

muzyka ma cierpliwość do nas
jakkolwiek ją określać
dlatego wypełniamy się brzmieniem
delikatnych liści

tylko drzewa znają nasz początek
na końcach drogi drewnianego symbolu

- ten fragment zakorzenił się od razu w moją niepoprawną duszę ... Pięknie to napisałeś .. <img>

[jorena]

... i mnie brzmienie delikatnych liści u Ciebie zatrzymało

pozdrawiam.

[Anonymous]

"spaliśmy zdjęci strachem
na koszmarnych oddechach ziemi"
zdjęci strachem - to potoczność
"koszmarny oddech ziemi" - to hiperbola, przesadnia - koszmar
może wystarczyłby tu sam strach?
reszta jest ciekawa i zapisana w metafory, które nie prowokują panajana do uwag
niziutki ukłon
panjan

[Jolanta Kowalczyk]

Jesteśmy jak drzewa, które swoimi aspiracjami, ideałami ocierają się o niebo, lecz nasze przyzwyczajenia puszczają korzenie coraz bardziej w głąb ziemi....
[quote=""panjan""]"koszmarny oddech ziemi" - to hiperbola, przesadnia - koszmar
może wystarczyłby tu sam strach? [/quote]
Myślę, że koszmar pełni tutaj uzasadnioną funkcję. Wbrew pozorom oba wyrażenia nie są wyrazami bliskoznacznymi, a koszmar potęguje tutaj nastrój grozy. Bez tego wyrażenia wersy zabrzmiałyby również ładnie, ale straciłyby trochę na klimacie...

Pozdrawiam

Jola

[Hekate]

.

drzewo życia...

wiersz skojarzył mi się z Cyganami...
tak po prostu...intuicyjnie ...bez zastanowienia...




ukłony

[Anonymous]

[quote=""Jola""]
Myślę, że koszmar pełni tutaj uzasadnioną funkcję. Wbrew pozorom oba wyrażenia nie są wyrazami bliskoznacznymi, a koszmar potęguje tutaj nastrój grozy. Bez tego wyrażenia wersy zabrzmiałyby również ładnie, ale straciłyby trochę na klimacie...

Pozdrawiam

Jola[/quote]
"spaliśmy zdjęci strachem
na koszmarnych oddechach ziemi"
Zgoda, każdy element wiersza pełni swoją rolę. Zgoda - oba wyrażenia nie są "bliskoznaczne", ale -
(za SJP PWN) - koszmar
1. «przygnębiający, przerażający sen»
2. «coś bardzo nieprzyjemnego, strasznego»
- ale ich znaczenia zachodzą na siebie (dlatego napisałam o hiperboli).
Czy w tekście zachodzi konieczność eskalowania "strachu"? Być może tak. Jednak zauważ, że "koszmar" nie odnosi się już do określeń związanych z podmiotem zbiorowym wiersza, ale do opisu świata, w którym wiersz się dzieje. Mamy zatem z jednej strony 'strach' peela - z drugiej "koszmarny oddech ziemi". To pewnie kwestia osobistego gustu, ale dla mnie "dwa grzyby w barszcz" to za wiele; dodatkowe wzmacnianie empatii czytelnika dla "my" (podmiotu wiersza) przez przywoływanie obrazu koszmarnego "świata" - budzi mój opór; słowo "koszmar" ma bardzo duży ładunek emocjonalny, jest używane rzadko i to raczej do opisu snów, maligny lub rzeczy fantastycznych; tu mamy wiersz "obracający się" wokół człowieczej "drogi" (są drzewa, niebo, muzyka liści i wszystkie inne rzeczy, które nam się w życiu przytrafiają) - dlaczego "ziemia" (miejsce trwania i strasznych snów) jest "koszmarna"?
W gruncie rzeczy chodzi o jedno słowo. Ale czasem ono decyduje.
Pozdrawiam serdecznie polemistkę i autora

[Jolanta Kowalczyk]

[quote=""panjan""]- ale ich znaczenia zachodzą na siebie (dlatego napisałam o hiperboli).
Czy w tekście zachodzi konieczność eskalowania "strachu"? Być może tak. Jednak zauważ, że "koszmar" nie odnosi się już do określeń związanych z podmiotem zbiorowym wiersza, ale do opisu świata, w którym wiersz się dzieje. Mamy zatem z jednej strony 'strach' peela - z drugiej "koszmarny oddech ziemi". To pewnie kwestia osobistego gustu, ale dla mnie "dwa grzyby w barszcz" to za wiele;[/quote]
Masz rację, że te znaczenia zachodzą na siebie i mamy do czynienia z hiperbolą. Czy potrzebna jest eskalacja strachu w wierszu? Niekoniecznie, jest to kwestia osobistego gustu. Między strachem a koszmarem postawiłaś znak równości ("dwa grzybki w barszczu"), ja jednak optuję za tym, żeby potraktować strach jako grzybka, a koszmar jako przyprawę grzybową, która ma za zadanie wzmocnić smak i zapach (grozy).

[quote=""panjan""]słowo "koszmar" ma bardzo duży ładunek emocjonalny, jest używane rzadko i to raczej do opisu snów, maligny lub rzeczy fantastycznych; tu mamy wiersz "obracający się" wokół człowieczej "drogi" (są drzewa, niebo, muzyka liści i wszystkie inne rzeczy, które nam się w życiu przytrafiają) - dlaczego "ziemia" (miejsce trwania i strasznych snów) jest "koszmarna"? [/quote]
W wierszu słowo "koszmar" w połączeniu z ziemią może odgrywać niebagatelną rolę, jeśli do interpretacji posłużymy się kabalistyką. W utworze drzewo zostało sprowadzone do symbolu Drzewa Życia z uwzględnieniem tylko dwóch światów: wyższego (nieba) i niższego (ziemia) - według frankizmu i sabataizmu. Drzewo jest drogą życiową, które własnymi korzeniami znaczy punkt wyjścia. Korzenie mogą symbolizować nasze namiętności, przyzwyczajenia, wady, które wrastają w głąb ziemi, czyli niższy poziom świadomości. Ziemia w wierszu ma wydźwięk pejoratywny, można zaliczyć ją wręcz do planety piekielnej. Ona jęczy targana ludzkimi uczuciami. Aby osiągnąć wyższy stopień świadomości (niebo), trzeba wspiąć się po drzewie aż na sam szczyt, gdzie panuje spokój, ukojenie:
[quote=""Mithril""]z łagodnością nut
konarów pod niebem wędrówki[/quote]
Wierzchołek drzewa może oznaczać kres naszej wędrówki i osiągnięcie absolutnego szczęścia:
[quote=""Mithril""]na końcach drogi drewnianego symbolu

nad którym
nie musimy się zastanawiać[/quote]
Tak rozumiem ten wiersz. Oczywiście każdy ma prawo do zupełnie innej interpretacji i inaczej odebrać pojęcie ziemi.

Pozdrawiam

Jola

[Mirek]

[quote=""Mithril""]tylko drzewa znają nasz początek
na końcach drogi drewnianego symbolu

nad którym
nie musimy się zastanawiać[/quote]
na długo się do mnie przykleją te strofy

[Anonymous]

[quote=""Jola""]
Wierzchołek drzewa może oznaczać kres naszej wędrówki i osiągnięcie absolutnego szczęścia:
[quote=""Mithril""]na końcach drogi drewnianego symbolu

nad którym
nie musimy się zastanawiać[/quote]
Tak rozumiem ten wiersz. Oczywiście każdy ma prawo do zupełnie innej interpretacji i inaczej odebrać pojęcie ziemi.
Pozdrawiam

Jola[/quote]
Droga Polemistko,
oczywiście, że można rozumieć "po swojemu", ale trzymajmy się tekstu. "Drewniany symbol" końca drogi jest chyba nie aż tak wieloznaczny - czy jest to osiągnięcie absolutnego szczęścia? - czy to kwestia gustu? polemizowałabym...
To, co napisałaś o kabale - da się również przełożyć na interpretacje podbudowane psychologiczne. W końcu przecież życie ludzkie jest jedno, ma początek i kres, wszystko się wokół tego obraca.
Jednak nie ulegajmy "smakom" zbyt łatwo - zgodziłabym się na przprawę (retusz czy inny make up, jak zwał - tak zwał) gdyby chodziło o kontynuację, opis, charakterystykę tego samego (przypominam: strach to sny peela, koszmar - to oddechy ziemi, obcej wobec niego). Można opisywać (czy raczej tworzyć, budować) tragiczność tworząc w wierszu opozycje dwóch równorzędnych wartości (tak pojmował np. Max Scheler) - można, jak widać, ustawiać szalę wagi wartości w pionie, ulegać (łatwemu? chyba tak) rozwiązaniu, "wołać" o współczucie dla "biednego", prze_straszonego peela wobec "koszmaru" świata. A dlaczego "koszmarnego"? Bo - fatum?
Nie polemizuję z interpretacją "drogi" - faz do przejścia, ale dlaczego "koszmar"? czy z czegoś to wynika, czy jest tylko charakterystyką wprost - chwytem rozczulającym?
Podejrzewam to, niestety.
Ukłon z szacunkiem

[Anonymous]

drzewa nie podważały istnienia drogi
własnymi korzeniami znacząc punkt wyjścia

drzewa nie podważały drogi
korzeniami znacząc punkt wyjścia

spaliśmy zdjęci strachem
na koszmarnych oddechach ziemi
z łagodnością nut
konarów pod niebem wędrówki

muzyka ma cierpliwość do nas
jakkolwiek ją określać
dlatego wypełniamy się brzmieniem
delikatnych liści

tylko drzewa znają nasz początek
na końcach drogi drewnianego symbolu

nad którym
nie musimy się zastanawiać

wiem Mit
z próżni niewiele
ja wytłuszczone

pozdrawiam
p.