Od początku

[Jan Stanisław Kiczor]

Od początku

Gdy zmierzch do wyznań był już skory,
Zaplataliśmy nasze dni,
Ty cerowałaś mój życiorys
Środkiem mgły.

Wkładałem palce w przeszłe rany
Z niewiary w zwykłą szarość chwil
W uczuciach tkwiłem niepoznanych
Jak bez sił.

Zanika brzeg
I tylko ścieg
Znaczy ślady burz
Nie trzeba wielu zbędnych gestów,
By dojrzeć jedną z wielu zórz.

Zanika brzeg
I tylko ścieg
Znaczy ślady burz
Zmysł upojony trwa przedświtem
Rozleniwionym pośród wzgórz.

W przychylnych cieniach niewidoczni,
Pośród poduszek pełnych snów
Skryjemy myśli, niech odpocznie
Ciężar głów.

Zaszalejemy z tym nastrojem,
Pieszczotą otulając czas,
Biegł będzie taniec przez pokoje,
Chociaż raz.

Zanika brzeg
I tylko ścieg
Jak przebrzmiały ślad
Pod spiętrzeniami codzienności,
Coraz mniej starych, mrocznych fałd.

Zanika brzeg
I tylko ścieg
Jak przebrzmiały ślad
Figowe drzewko znów zielone,
Zdeptanej łące śni się kwiat.


.