rzadko wspominali wojenne losy i rodzinne strony tu czy tam trzeba było pochylać się nad pługiem dobytku tyle ile mogli załadować na wóz do tego obraz świętej rodziny i koloryzowana ślubna fotografia żadnych książek na półkach pocztówek z wakacji nikt nie wybiegał dalej niż o jeden dzień gospodarze ...

Bardzo dziękuję, Vesper. Z przejęciem czytam Twoje refleksje o "Przenikaniu". Tamten wiejski świat, też znam głównie ze wspomnień mojej babci i mamy. Z przeczucia, że wszystko się zmienia i ginie w niepamięci powstały te migawki - wspomnienia.

Piękne refleksyjne wersy. Bardzo lubię Twoje poetyckie obrazy, Wilgo. Pozdrawiam serdecznie:)

Tak. Poszukujemy, ale nie spodziewamy się znaleźć odpowiedzi.
Ciekawa miniaturka. Pozdrawiam, Mariuszu

Od przeszłości nie da się do końca odciąć, ale może i nie należy, z tego co było też można czerpać, byle całkiem nie przysłoniła tego co teraz...choćby w tej chwili, krople ciepłego deszczu spadają na taras, miło nie nie patrzeć.
Zatrzymałam się z przyjemnością przy Twoim wierszu, Leonie. Pozdrawiam

Piękne poetyckie refleksje. Wrócę:)

Czytając Twój ciekawy wiersz, Basiu...myślę o porządkach, które są w zasięgu mojego świata ( całości nigdy nie ogarnę), spokojnie, godzina po godzinie i dzień po dniu...dopóki pamiętam swoje imię.

Piękne strofy o najczarniejszej rozpaczy,... bo jak z tym żyć, jak nie złorzeczyć tym co wywołali wojnę sprowadzając śmierć i cierpienie na tylu niewinnych.

Za poprzednikami, bardzo dobry wiersz!

Bardzo piękny, poruszający wiersz, Haniu

Cały wiersz przeczytałam z uwagą, ale przy ostatniej cząstce bardziej zabiło mi serce.

Tak, piękny wiersz. Oddaje grozę ostatnich dni, niepewność...i bezradność wobec "nieokiełznanych sił".

Pięknie napisałaś Colett. Wojna "sparaliżowała" moje pióro, ale ty prawdziwie oddałaś to co czuję...Dziekuję.