W blokowiskach nad Notecią, na obrzeżach miasta Nakła, gdzie się gżą turkawki w chwastach, a dzik w zbożu się chędoży na jesieni, kiedy trawa po słonecznym lecie zblakła, dziwny upiór się pojawił, jak przestroga – palec Boży. Niby wampir – a nie wampir: kły ma i cuchnący oddech, podkrążone mocno ocz...

Prawie truposz, na szczudłach wychudłych goleni, ciężko rusza harmoszką spracowanych żeber. Krzywym kijem podparty, cień rzuca za siebie i czeka, kiedy przyjdzie z kostuchą się żenić. Doktor o ptasim dziobie snuje się po chatach, lecz dzieci w nich nie płaczą i jeść nie wołają. Na glinianych talerza...

Wydrzyk drze się wniebogłosy wśród wiązu gałęzi, bowiem gzi się i uprawia ptasią pornografię, gdy wiąz trzeszczy pohańbiony i z korzenia pierdzi, a co jeszcze tam się dzieje, pisać nie potrafię. Bowiem wiejskie uroczysko, za gminnym pastwiskiem w chmurze pokrzyw oraz ostów pokryte szczeciną, kryje s...

Zimny prąd objął dłonie i sięgnął ramienia. Potok pryskał kroplami najczystszego życia, chłoniętego przez skórę wysuszoną wiatrem. Kipiał pod kamieniami i w kryształ się zmieniał, żeby przy brzegu toczyć wody niemal gładkie, gdy nurt bijący w skały pienił się i syczał. Krótkie chwile ginęły niesione...

spod cienkiej płachty ziemi wyjrzał twardy kamień zleżałych gnatów stworzeń sprzed wszystkich potopów przeżarty gorzką solą dawnych oceanów rozwijał pod chmurami spękany kręgosłup kły szczytów chciały chwycić poranne promienie i nad wietrznym pustkowiem na chwilę zatrzymać kiedy ciepłym łożyskiem ot...

Marnieją resztki śniegu, a opitą ziemię coraz mocniej ściskają zrośnięte powrozy korzeni pełnych soków, kruszących kamienie, bo dni są coraz dłuższe i świat musi ożyć. Potok pozbył się wreszcie lodowej skorupy, więc parska, uwolniony od twardej uprzęży. Roziskrzył się i pieni, chcąc się słońcem upić...

dreszcz szedł po drzewach i gadały rynny brudny szlam płynął w błotniste bajora rzygając pianą do mętnej kałuży domy milczały i milczeć powinny bo znowu przyszła zziębnięta i chora by jak co roku agonię powtórzyć sadza z kominów zakryła nieboskłon i przywiędnięty słoneczny balonik gdy dzień wyciekał...

Cień łasił się do liści, gdy słoneczne światło przesiane przez gałęzie wisiało nad ziemią, nim siecią jasnych plamek powoli opadło, przydając szlachetności wilgotnym kamieniom. Coś tam było. Choć miejsce od dawna bezludne, zza pleców wyzierała natrętna obecność wzroku, który podążał jak bezpański ku...

Olchy stały zatrute oddechem mokradeł, lepki pot pokrył korę i wiotkie gałęzie. Lis przemknął bezszelestnie sobie znanym śladem, który znajdą zwierzęta, lecz człowiek nie przejdzie. Cisza wolno opadła w półprzejrzystej bieli chłodnej mgły czekającej przybycia przedwiośnia. Ale było za późno, by las ...

Zanim ziemia stwardnieje i zastygnie w granit, a na rynnach wyrosną kły lodowych sopli, słońcu ręce dam ogrzać, by poczuć ulotny dotyk ciepłej jesieni, która złotem plami. Na dłoniach rozpostartych, pomarszczonej skórze mapy dolin i wyżyn przebytego szlaku usiądzie, żeby czytać los z ukrytych znaków...

Dojrzały głóg już czekał. Sprawiony przymrozkiem gęsto ciemniał na krzewach wśród palczastych liści. Jeszcze chwilę postoję, nim pierwszego dotknę, patrząc, jak wczesne słońce w gęstwinie się iskrzy. Chłodna wilgoć przywarła do cienkich gałęzi. Opary wędrowały po zroszonych kępach płowej trawy na łą...

Powleczony chłodem pejzaż, pola już nie pachną zbożem, ale ona wciąż we włosach ma lipcowy wiatr przed zmierzchem. Chociaż sady pełne jabłek i cienisty dojrzał orzech, w ciepłych oczach jasne iskry morskich fal migoczą jeszcze. Barwy łąki na spódnicy, kolorowe myśli w głowie; nic, że niebo przyodzia...

Wspomnienie ciepłych dotknięć wygasa nad ranem, mijają dobre chwile: przed snem, we śnie, po śnie. Okiennica w sypialni otwarta na oścież ukazuje obrazy – lecz nigdy te same. Jeszcze cisza, gdy chłodne kropelki się iskrzą, bez pośpiechu wędrując po zamglonych szybach. Czujemy woń ogrodu, chociaż go ...

Był właśnie koniec listopada z migreną długich nocy, bijącą światłem od latarni w zbielały chłodem chodnik. Możemy chodzić po ulicach i mówić, tylko o czym, gdy słowa marzną w kłębach pary wśród szronu zimnych ogni? Bo przecież nawet zwykły spacer jest więcej niż rozmową, a odgłos podwojonych kroków...

Światła zagrody szeroko sięgały fal rzeki, skacząc jak płomyki zniczy dla żywych, zmarłych i nieistniejących moich przyjaciół, których nie zaznałem. Ciągle nie mogłem się wszystkich doliczyć, kiedy siedziałem nad brzegiem, na łące. Dmuchnęło mocniej, chłód przylgnął do pleców, gdy wiatr w ogrodzie ś...