Ładnie. Nie wiem tylko czy:

pełne westchnięć i kwapu
pod palcami puch

"kwapu" jest potrzebne. Ja odbieram to jako znaczenie: puch... i w drugim wersie jest też puch...
Może ten wers:
pod palcami puch

po prostu usunąć? Jest dla mnie jakby zbędny.

Piękny. Emocje od początku do końca tekstu.

Lubię takie pisanie... z głębi jestestwa, dotykające strun.

księżycowa pisze:Bardzo ładny wiersz. Gratuluję laureatko Dobrze, że tutaj zajrzałam;)

Hej, dzięki! A tak długo się ukrywałam

księżycowa pisze:Czytałam w innym miejscu. Fajnie, że i tutaj mogę do niego wrócić.
Moje zdanie znasz Koberko. Bolesny wiersz. Nadal bardzo podoba mi się porowatość zimy;)

Dla mnie wszystko ok. Wiatr też Zresztą wiem, że kto jak kto, ale AS ma przemyślane wiersze.

Ładnie i refleksyjnie. Zatrzymał.

Zaciekawił mnie tytuł. I nie zawiodłam się. Jest rzeczywiście mikro-klimatycznie. Tak ... dwuznacznie, blisko i daleko, fizycznie i metafizycznie.

Świetny. Krótki, w sam raz, mocny.

Bardzo klimatycznie, ładnie. Aż chce się poczytać jeszcze raz ...

Tytuł intrygujący. Pierwszy wers też... ale potem się rozleciało. Brak głębi, przemyślenia, ciągu myśli, a także jak dla mnie zbyt dużo kawę na ławę. Czasem im mniej, tym lepiej.

Ciekawy wiersz. Ja bym nie wycinała śmietnika. Sugeruje coś konkretnego, sama perspektywa daje nieokreślone możliwości.

Z zainteresowaniem przeczytałem Twój wiersz. Parzą dzieje się w teraz, zaparzają w przyszłości... "Zaparzać" to ciągle teraźniejszość. Pozdrawiam no niech sobie zobaczę :-D : (wzrokowcem jestem) umarli nie parzą herbaty umarli nie zaparzają herbaty Racja. Nawet zaczynam się skłaniać ku wersji zapar...

Wrócę jeszcze na poczytanie. :-)

cortessa pisze:Z ciekawością przeczytałam Twój utwór.

Koberka pisze:umarli nie parzą herbaty

zaparzają
Co powiedziałabyś na zmianę czasownika?

Dziękuję za sugestię. W sumie też nieźle brzmi. Parzą dzieje się w teraz, zaparzają w przyszłości... Ale generalnie nie zmienia sensu. Pozdrawiam