Przeglądam stary, rodzinny album. Chwila skupienia nad milczącym uśmiechem. Uczucia nie można powstrzymać. Jest światłem na fali. Jak trudno słowami wyrazić tęsknotę. Przypomina drżenie małej łódki, dryfującej na pełnym morzu. Opuściłaś przystań z palcem na ustach, by wejść w szczelinę, gdzie wiatr ...

Ten wiersz dodaje odwagi i siły.

Jest nas coraz więcej - żyjących w lęku, bez nadziei, uśpionych.
Dzięki za nutkę optymizmu w puencie.

Cała prawda o życiu. Piękny, refleksyjny wiersz.

Uczucie bezradności wobec losu i ludzkiej natury nie przynosi pocieszenia. Jednak trzeba rozmawiać o ludzkich sprawach, chociaż rozbite kawałki nie oswoją świata.
Dziękuję: Leo, Tomku, Hexe, cortesso.

Kryje się tu bezsilność, która przechodzi na czytelnika. Pozdrawiam

Wtedy niepotrzebna jest zgoda na znikającą tożsamość. Piękny, esencjonalny wiersz.

Piękny, ale coś niepokoi mnie w tym wierszu, coś ogromnego co przeraża...

Zanurzyć się w Twój wiersz i zostać. Przepięknie.

Sekcja poetycka (do której należę) niejednokrotnie umilała czas pensjonariuszom DPS. To nie było proste zadanie. Uśmiech zawsze przeplatał się z łzami. Dziękuję Marku.

W Twoim wierszu każdy wers to zatrzymanie. Podziwiam piękno, ale zaraz obok wyrasta tabliczka z dobrymi radami/nakazami. Trochę mi to przeszkadza - wybacz.

Nie potrafię zatrzymać rzeki, która w dzień jest dzika - pełna niepokoju. Wieczorem przybiera kobaltową barwę. Na brzegu zostawia zamglony zmierzch. Czy każdemu odpowiada odejście w nieznane, poza horyzont. Kiwasz głową jak stary kruk. Jesteś za mało szczery. Przecież z twoich ust wyszły strofy o pr...

Piękny wiersz z idealnie wkomponowanym tytułem. Napełnia wyobraźnię.

Tylko uliczna latarnia
jak niewidzialna ręka
miesza jawę ze snem.