Dziś poniedziałek. W torbie na ramię zawsze noszę szkicownik i ołówek. Kiedy nie ma światła, powstają słowa. Byle jak upchane nie dadzą radości, tylko słodko-gorzki zapach, tak dobrze znajomy. Wdycham razem z powietrzem. Teraz wszystko łączy się w całość - ciemność zaczyna jaśnieć. Znikam w tym blas...

Nie potrafię zatrzymać rzeki, która w dzień jest dzika - pełna niepokoju. Wieczorem przybiera kobaltową barwę. Na brzegu zostawia zamglony zmierzch. Czy każdemu odpowiada odejście w nieznane, poza horyzont. Kiwasz głową jak stary kruk. Jesteś za mało szczery. Przecież z twoich ust wyszły strofy o pr...

Tak, dla wielu był to szczęśliwy dzień. Może nie każdego napełnił dobrem, lecz wszędzie zostawił ślady. Odnajduję je w sobie. Bardzo dziękuję za ten wiersz.

Powiem tak: są takie chwile kiedy gaśnie słońce - wtedy powstają wiersze.
Dziękuję Leo, Felicjo, Tomku, Vestko i Haniu.

W tym wierszu mieszczą się wszystkie sprawy lokalnego świata. Jednak najbardziej uwiódł mnie tytuł.

Bardzo melodyjny, do wyśpiewania. Pozdrawiam pięknie.

Trochę mnie to bezzębne podniebienie uwiera, ale wiersz ma moc, jest pełen oczekiwań.

Są takie ścieżki, z których nie można już zawrócić. Ważne, by niczego nie żałować. Przynajmniej ja tak mam.
Piękny wiersz Leo.

Przeglądam stary, rodzinny album. Chwila skupienia nad milczącym uśmiechem. Uczucia nie można powstrzymać. Jest światłem na fali. Jak trudno słowami wyrazić tęsknotę. Przypomina drżenie małej łódki, dryfującej na pełnym morzu. Opuściłaś przystań z palcem na ustach, by wejść w szczelinę, gdzie wiatr ...

Ten wiersz dodaje odwagi i siły.

Jest nas coraz więcej - żyjących w lęku, bez nadziei, uśpionych.
Dzięki za nutkę optymizmu w puencie.

Cała prawda o życiu. Piękny, refleksyjny wiersz.

Uczucie bezradności wobec losu i ludzkiej natury nie przynosi pocieszenia. Jednak trzeba rozmawiać o ludzkich sprawach, chociaż rozbite kawałki nie oswoją świata.
Dziękuję: Leo, Tomku, Hexe, cortesso.

Kryje się tu bezsilność, która przechodzi na czytelnika. Pozdrawiam

Wtedy niepotrzebna jest zgoda na znikającą tożsamość. Piękny, esencjonalny wiersz.