Tak, Bóg zdecydowanie nie lubi zjednoczonej ludzkości. I co tu w takim razie począć z owym miłowaniem nieprzyjaciół, które było nośnym tematem kampanii Syna. Twój wiersz zamyślił, jak zwykle zresztą,.

Co za finezja! Bardzo się podoba.

Po co rzucać, skoro i tak by się obrobniło (wiadomo, że dobre się broni samo, a to, co napisałeś dobre jest). Tak to widzę jako czytelnik. Wystrarczy powiedzieć, że prez kwandrans chichotałem nad tekstem jak po dobrej trawce, aż zwróciłem uwagę mojej żony, co się znowu tak często nie zdarza. Od stro...

Właśnie, że minione bardzo łatwo poprawiać. Większości nie chce się po prostu sprawdzać, jak naprawdę było.

Ale to dobre!

A, skoro za wzór bierzemy mistrza, to trzeba zrobić tak:

"odrzuciłem sto prawd o tobie i stałaś się realna"

P.S. Czy ktoś nie widział Alfa?

Za tym śmiechem gdzieś się może kryje i nutka bólu.
Tak czy owak - uroczy.

Mocny. Świetny.

Kiedy Szymborska pisała wiersz o dziewczynce, która ściąga obrus, nie miała podobno nic innego na myśli, poza samym uchwyceniem sytuacji. Później nie mogla się nadziwić, jakich myśli doszukali się w wierszu krytycy.
A "absynt" jest jednym z Twoich najlepszych wierszy.

Między pełnią a nowiem są jeszcze stopnie pośrednie. I nadzieja w powtórny cykl, której dziewczyny (i nie tylko) nie mają.
Jak zwykle skłaniasz do zamyślenia

Przepiękny. Tylko w ostatnim wersie trzeciej zwrotki o jedną zgłoskę za dużo.

Uwalnianie jest obustronne, bolesne i wymaga czasu. Wiersz z życia wzięty