przycinam różę

[Małgorzata]

upalny lipiec
oblepia ciało kurzem i potem
kolce kaleczą palce
to dobrze
zapominam że tęsknota
narywa jak kość
nadżarta reumatyzmem

zawiść wszystko wie najlepiej
lubi rachunki pośpiech zacietrzewienie
odpryski odłamki

na dłoni krople krwi
tak łatwiej dotknąć letniej gorączki
i patrzeć jak ogień zjada gałęzie róż
połyka szyderców

po wszystkim
zostaje tylko gorący popiół

[Leon Gutner]

Od początku do końca świetne - poziom jeszcze nieosiągalny dla komentującego
Najbardziej tęsknota która narywa jak kość.

Z nieustającym uznaniem L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Popiół popiołowi nierówny. Ten proch, w który wszystko się kiedyś obróci, przez jednych jest rzucany na cztery wiatry, przez innych czczony i zbierany w urny.
Piękny wiersz!

Pozdrawiam

[cortessa]

Być może piękno zawsze jest ulotne, przejściowe... Popiół staje się w Twoim wierszu pierwotną substancją, która pozwala się ożywiać i - po pewnym czasie - powracać do dawnej postaci.

[Hexe]

Piękny wiersz. Pozdrawiam

[Krystyna Morawska]

Trudno dokonać przeglądu strat - zawsze boli.
Piękny i mądry wiersz.

[abandon]

Jak zwykle, Twoje wiersze biorę w ciemno.
Pozdrawiam z ukłonem:)

[Liliana]

Z prochu i w proch... - tak mi się skojarzyło, Małgosiu.