nie pozwalajcie dzieciom przyjść do mnie

[Tomasz Kowalczyk]

Wiersz usunięty na prośbę Autora.

[Boogie]

To w pewnym sensie ciąg dalszy - Dziewczynko ja ci mówię wstań. Czyli sam sobie wysoko postawiłeś poprzeczkę. I swobodnie przeszedłeś. Gratuluję i pozdrawiam.

[Tomasz Kowalczyk]

Łatwo powiedzieć: nie pozwalajcie... Powinno chyba być: nie pozwól.
Tak, to ciąg dalszy...

Dziękuję i pozdrawiam

Tomek

[Jan Stanisław Kiczor]

To jest naprawdę prawdziwe. I piękno tego wiersza ( a właściwie kontynuacji) widzę
w spokojnej narracji spraw, które jakby oczywistością są (winny być).

Tylko czy faktycznie "nie pozwalajcie". Skąd wziąć taką moc sprawczą i któż z własnej i nieprzymuszonej woli - pozwoliłby? Więc słuszne "nie pozwól"

Pozdrawiam serdecznie.

[Bożena]

nie pozwól dzieciom za wcześnie do Ciebie przyjść - tak bym widziała- bo choć my nie pozwalamy- bo kto by pozwolił- czasem nic nie możemy- spokojniejszy klimat wiersza- choć jeszcze peel się rozwija <img>

[Liliana]

[quote=""Tomasz Kowalczyk""]nie pozwalajcie dzieciom przyjść do mnie[/quote]

Odczytuję, że tak mówi Pan do Rodziców, tylko czy wszystko od nich zależy?

Piękny wiersz, Tomku, Pozdrawiam <img>

[Ania]

Twoich wierszy nie da się tylko przeczytać.
One domagają się myśli...zatrzymują i zadają pytania...
To ich wartość.
Dziękuję za ten wiersz, choć myśli po nim smutne.

:kwiat: <img>

[alos]

[quote=""Tomasz Kowalczyk""]najpierw trzeba zmieszać spojrzenie ze światem
sprawdzić jak powietrze przechodzi w oddech

zanim książeczkę zdrowia wypełnią zapiski
o przebiegu szczepień i przebytych chorobach
warto wielokrotnie poznawać dystans
między alfą i omegą[/quote]

ten fragment mi się bardzo podoba
wiele znaczy

a ogólnie to wyczuwam pewien duch - reformatorski?

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Bardzo głęboko poruszyłeś mnie tym wierszem.

Też nieraz zastanawiałam się nad problemami, które w nim roztrząsasz.

Los często wydaje nam się bardzo niesprawiedliwy. Nie rozdaje wszystkim po równo. Najbardziej jaskrawym przykładem tej nierówności jest właśnie długość ludzkiego życia - inna dla każdego. Niektórzy mają przed sobą tylko trzy lata, inni - trzydzieści, jeszcze inni - dziewięćdziesiąt.
Dlaczego?

W Twoim wierszu zwróciła moją uwagę refleksja nad wartością samego życia. Wydaje mi się, że dla Ciebie nie stanowi ono samo w sobie wielkiej wartości. Ona jest pochodną czasu, który został nam dany i tego, co my z tym czasem zrobimy, w jaki sposób będziemy mogli się rozwinąć, udoskonalić, spełnić swoje powołanie.
Jest tylko pustą kartką, którą zapełniamy swoimi doświadczeniami, swoimi działaniami - a przede wszystkim - swoją myślą.

Czy życie jest naszym darem dla Boga? Raz dane - musimy mu je zwrócić - ale nie tak po prostu. To tak, jak w przypowieści o talentach - należy życia nie zmarnować, udoskonalić je...
Każdy dar powinien być rzeczywiście darem świadomym. Odchodząc ze świata powinniśmy oddać Bogu to, co jego - wiedząc dokładnie - co oddajemy. Siebie, nasze wspomnienia, naszą przeszłość, naszą ufność, nasze dokonania. Powinniśmy również zdawać sobie sprawę z tego, co zostawiamy za sobą - i z tego, co spodziewamy się bądź pragniemy odnaleźć po drugiej stronie.

Czy umierające dziecko - nie zostało pozbawione właśnie tego szczególnego przywileju umierania? Twój wiersz mówi jednoznacznie - tak. I właśnie dlatego śmierć dzieci jest taka bezsensowna.

Podoba mi się, Tomku, że tak bardzo trudny temat udało Ci się opisać bez patoszenia, z chłodnym, bezlitosnym dystansem, który sprawia, iż utwór porusza bardziej umysł, niż serce. Zmusza do myślenia, a nie tylko gra na emocjach.

Pozdrawiam,
:kwiat: <img>

Glo.

[Abi]

• • nie zamierzam Cię zadręczać słowami,
    gdy:
    

    • • zawsze trzeba być świadomym przebytej drogi

        pozdrawiam
        
        A.

[Tomasz Kowalczyk]

[quote=""Jan Stanisław Kiczor""]To jest naprawdę prawdziwe. I piękno tego wiersza ( a właściwie kontynuacji) widzę
w spokojnej narracji spraw, które jakby oczywistością są (winny być).

Tylko czy faktycznie "nie pozwalajcie". Skąd wziąć taką moc sprawczą i któż z własnej i nieprzymuszonej woli - pozwoliłby? Więc słuszne "nie pozwól"[/quote]
Podmiot liryczny to bardzo szczególna osoba. Jako tytuł postanowiłem swobodnie trawestować Jej słowa.
[quote=""Bożena""]nie pozwól dzieciom za wcześnie do Ciebie przyjść - tak bym widziała- bo choć my nie pozwalamy- bo kto by pozwolił- czasem nic nie możemy- spokojniejszy klimat wiersza- choć jeszcze peel się rozwija :kwiat:[/quote]
Ale to przecież tak naprawdę od Niego zależy, kiedy i kto PRZYJDZIE. Jak można więc "nie pozwalać"...
[quote=""Ania""]Twoich wierszy nie da się tylko przeczytać.
One domagają się myśli...zatrzymują i zadają pytania...
To ich wartość.
Dziękuję za ten wiersz, choć myśli po nim smutne.[/quote]
Myśli po przeczytaniu wiersza powinny być prawdziwe...
[quote=""alos""]a ogólnie to wyczuwam pewien duch - reformatorski?[/quote]
Na pewno jest złość na obecną rzeczywistość, ale daleko mi myślami do reformacji. Ot, chciałbym coś całkiem partykularnie odkroić coś dla siebie. Chociaż... Inni niech też skorzystają, jeżeli chociaż milcząco poprą.
[quote=""Gloinnen""]Los często wydaje nam się bardzo niesprawiedliwy. Nie rozdaje wszystkim po równo. Najbardziej jaskrawym przykładem tej nierówności jest właśnie długość ludzkiego życia - inna dla każdego. Niektórzy mają przed sobą tylko trzy lata, inni - trzydzieści, jeszcze inni - dziewięćdziesiąt.
Dlaczego?[/quote]
Przynajmniej start powinien być równy i o to Bóg powinien zadbać. Później do głosu dochodziłyby różne oddziaływania zewnętrzne i wewnętrzne, wskutek czego życie stawałoby się wygraną loteryjną lub... Ale na początku... Jeżeli dorośli maja się garnąć, dzieci powinni być potraktowane jednakowo.
[quote=""Gloinnen""]W Twoim wierszu zwróciła moją uwagę refleksja nad wartością samego życia. Wydaje mi się, że dla Ciebie nie stanowi ono samo w sobie wielkiej wartości. Ona jest pochodną czasu, który został nam dany i tego, co my z tym czasem zrobimy, w jaki sposób będziemy mogli się rozwinąć, udoskonalić, spełnić swoje powołanie.[/quote]
Wartość życia jako tabula rasa. Każdy powinien otrzymać podczas narodzin taką samą tabliczkę. Nic więcej.
[quote=""Abi""]

• • nie zamierzam Cię zadręczać słowami,
    gdy:
    

    • • zawsze trzeba być świadomym przebytej drogi

        [/quote]
        Szkoda, Abi, ze tego nie zrobiłaś. Lubię ostatnio być dręczonym... <img>
        
        Dziękuję i pozdrawiam
        
        Tomek

[ALUTKA]

zasmuciłam się - nawet nie tyle chodzi mi o dziecko
Pozdrawiam

[Tomasz Kowalczyk]

To tylko tekst, Alutko...

Dziękuję i pozdrawiam

Tomek

[Mirek]

[quote=""Tomasz Kowalczyk""]To tylko tekst[/quote]
czyżby?
wiesz nie lubię ostatnio Twoich wierszy ... chociaż nie to nie właściwe określenie ja sie ich boję ... czemu? zbyt często przywołują wspomnienia sprowadzają na twardy grunt powodują że zaczynam czuć ziemię pod nogami i dotyk świata na twarzy a że nie jest on przyjemny to zdaje się nie Twoja wina
wychodzi na to iż odniosłeś sukces ... trafiłeś we właściwy punkt <img>

[Gloinnen]

Myślę, Mirku, że Twoje słowa świadczą jedynie o tym, że wiersze Tomka są naprawdę dobre. Nie mamy już do czynienia z papierowymi, jednowymiarowymi tekstami o bądź czym. Jeśli wiersz wywołuje silne emocje, zmusza do bolesnych refleksji, budzi świadomość, zmusza do tego, aby odczuć dogłębnie i dotkliwie ciężar egzystencjalny na swoich ramionach - oznacza to, że Tomkowi udało się przemówić szczerze, prawdziwie, autentycznie, zbliżyć się do Tajemnicy. Poezja przestaje być tylko zabawą słowami, dotykaniem tematu, zaczyna przed czytelnikiem odsłaniać kolejne okna do ciemności, do nieznanego, niewysłowionego. Tak ja to odbieram. I tym bardziej podziwiam Autora.

Glo.