dopóki szum liści nie ukoi do snu

[Łucja Kucińska]

dopóki szum liści nie ukoi do snu


codziennie przechodzi obok panteonu
mija platan i przystaje
słyszy tętent kopyt
i głos - trzeba wierzyć i czekać

czeka

znów szadź okrywa drzewa
monopteros zlał się z otoczeniem
zanim odjechał przesiadywali w nim godzinami
dopóki nie zgasło światło w sali egipskiej

miną wieki
lecz za każdym razem
gdy pozujący do zdjęć dotkną kamienia
na którym wykuto imiona kochanków
przeraźliwy krzyk pawi kieruje wzrok ku miejscu
gdzie na tle zieleni bieleje powiernik ich tajemnic

[Mariola Kruszewska]

Baśniowo i tajemniczo, jak w środku jakiejś legendy.

Krzyk pawi jest niesamowity, zardzewiały, przejmujący. Nic dziwnego, że nie da się przejść obok niego obojętnie.

W pierwszej zwrotce masz aż trzy i.

[Jan Stanisław Kiczor]

Wrzaski pawie wpływają na mnie, wywołując agresję. Nie cierpię... Ale wiersz, to co innego. Czytam z przyjemnością.

[Boogie]

Również z przyjemnością, bo wiersz bardzo dobry, pozdrawiam.

[Bożena]

wiersz zasługuje na pochwałę- trochę baśniowy- zawsze będą kochankowie i kamienie - bardzo mi się podoba

[Łucja Kucińska]

Serdecznie dziękuje za przeczytanie i komentarze.

[AS]

Łucjo, wystrzegaj się pleonazmów; czy można mówić tętent aut?
pozdrawiam

[Monika_S]

dopóki nie zgasło światło w sali egipskiej

Podoba mi się ten wers przez skojarzenie z egipskimi ciemnościami i możliwością wplecenia tego w interpretację wiersza. Lubię takie zabiegi, ponieważ otwiera to nowe furtki do różnego spojrzenia na utwór.

Krzyk pawi zwiastuje śmierć, nieszczęście. Określenie "zardzewiały", które przytoczyła Emde, chyba najlepiej oddaje ten dźwięk.

Tak mi się jakoś cały utwór kojarzy trochę z "Ludźmi bezdomnymi". Myślę, że to przez panteon, monopteros i salę egipską, które w tym powiązaniu kojarzą mi się z Luwrem i pobytem Judyma i Joanny Podborskiej w Paryżu. Krzyk pawia zwiastował śmierć pani Daszkowskiej, a Judym w zetknięciu ze światem górników decyduje się poświęcić miłość w imię społecznej pracy, walki z niesprawiedliwością, spłacenia tego swoistego długu wobec społeczeństwa.
Światła pogasły w salach muzeum, egipskie ciemności odebrały im piękno, pozostawiając tęsknotę. Krzyk pawia zwiastował nie tylko śmierć pani Daszkowskiej, ale również śmierć tej miłości. Teraz przenikliwy, pełen żalu i tęsknoty nie pozwala zapomnieć, przypomina tragiczną historię uczucia kochanków. Przebija się w nim także ciche oczekiwanie i błagalne słowo "wróć".

No to mnie poniosło po tych "Ludziach bezdomnych" ;-) Ale przez takie kolejne skojarzenie wiersz spodobał mi się jeszcze bardziej ;-)

Pozdrawiam

[Beata]

Jak u Norwida - nastrój:

Nad Capulettich i Montekich domem ,
Spłukane deszczem , poruszone gromem ,
Łagodne oko błękitu (...)

(...) A ludzie mówią , i mówią uczenie,
Że to nie łzy są , ale że kamienie,
I - że nikt na nie nie czeka.

[Łucja Kucińska]

As-ie , tak jest! :( - ale będę się wystrzegać.

Moniko, jestem pod wrażeniem Twojej interpretacji- "Ludzi bezdomnych"czytałam ponad 30 lat temu, ale to miłe przeczytać, że w tych paru strofach, Twoja wyobraźnia doszukała się tak wiele.

Beatko- nie spodziewałam się takiego komentarza - to największy prezent jaki otrzymałam. A to dlatego, że Norwid jest jedynym, którego wiersze, mam zawsze pod ręką.

[Mirek]

Łucjo
za wiersz

[anastazja]

miną wieki
lecz za każdym razem
gdy pozujący do zdjęć dotkną kamienia
na którym wykuto imiona kochanków
przeraźliwy krzyk pawi kieruje wzrok ku miejscu
gdzie na tle zieleni bieleje powiernik ich tajemnic

Czyżby grób Romeo i Julii?

Bardzo mi się podoba.

[Łucja Kucińska]

Czyżby grób Romeo i Julii?

tak, to jest grób kochanków, ale nie Romea i Julii

Mirku - dzięki za różyczkę.

Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, nastrojowy. Grzebnął bym tylko tu:
trzeba wierzyć

więc czeka

za wiersz