Po urojonej stronie księżyca

[Marcin Sztelak]

Otacza mnie wianuszek słów, ciężki w obfitość znaczeń.
Ogłupiałe dłonie drżą i przelewają się na papier.

W winie śliwkowym zachód słońca
znowu wyraźnie drwi. Nie zasnę
gdy na parapecie, tak bez końca,
gołębie wystukują wściekły rytm.

Duszkiem piję zdrowie tych, co to mnie mają za szaleńca.
I ciężar powiek opuszcza nisko głowę, jakby jej było wstyd.

Do świtu jeszcze niejeden
toast przechodzący w krzyk.
Więc tańczę przeklętą bosanove
co chwila gubiąc krok i szyk.

Poranek mnie zastaje in flagranti, na podłodze. W objęciach
trzymam jej oczy czarne, włosy kasztanowe i w parkiet wbite łzy.

[megi]

Czyta się płynnie. Orginalna konstrukcja wiersza, dwuwersy przeplecione z czterowersami, a wszystko okraszone rymami.
Ja chyba jednak wolę czysto białe wiersze.

[Jan Stanisław Kiczor]

Ciekawa kombinacja, układ, ale i tekst. Czytałem z przyjemnością.

Pozdrawiam.

[Mariola Kruszewska]

Fakt, konstrukcja oryginalna. Poetycki tytuł. Poeta, trunek i ból głowy - jak z tego nie będzie wiersza, noc stracona.

ciężar powiek opuszcza nisko głowę, jakby jej było wstyd.

Kto tu kim rządzi?
Ostatni wers, odarty z metaforycznej osłonki, przedstawia makabryczny obraz.

[Ewa Włodek]

ooo, szalenie oryginalna forma, ja lubię urozmaicone formy, więc ta bardzo mi przypadła do gustu.
A sens - samo życie: strata, samotnośc, próba uporania się...
:oki:

Pozdrawiam serdecznie, z uśmiechem
ewa

[Beata]

Te wszystkie męczarnie przez Poezję. Ona - jak Czarna Mańka, jak Julia na balkonie, jak Dulcynea z Toboso... Nastrój?... bohema, bohema...

[Mirek]

forma oryginalna? skąd normalna
płynna
rytmiczna
i pointa podłogowo wyrznięta w parkiet
tylko potem głowa pęka i
pić pić pić

fajny wiersz