urywek z listu wiedźmy

[Beata]

spłonął listopad na stosie
zadusznych melancholii.

czy nadaremno pragniemy ocalić
tężejące w czerni źrenic kolory?
trwale przytulić palcami dziecinny
plusz uśmiechów gniecionych jak śmieć,
stawianych do kąta przez los i krzywe spojrzenia?

dziś opowiadam sobą tajemnicę
ocalenia za cenę pożegnań cięższych niż
kamień Syzyfa,

jutro nastanie.
słońce wzejdzie z grymasem
w lewym rogu serca, wrosnę
w głąb rzeczy.

skrzyknę myśli w klucz,
łzę zmieszam z dymem znad ścierniska
póki czas odmienia przez przypadki
pory życia.

[Jan Stanisław Kiczor]

No, ale mimo wszystko ciekawi, do kogo ten list był adresowany?

[Beata]

Mimo wszystko? Nie bardzo rozumiem...
Może nim spłonie wiedźma, listy-liście, kolejny dzień, zachowa się we wrażliwości jakiegoś "późnego wnuka" skrawek trudnego optymizmu?

[megi]

Przeczytałam z przyjemnością.
Bardzo mi się podoba metaforyka wiersza.

[Beata]

Wywalić "korzenie"? :roll: megi, co sądzisz?

Cieszę się pluszowo, że tak się spodobał :-)

[megi]

Wywalić, niepotrzebne dopowiedzenie.

[Beata]

dzięki :-)

[Mariola Kruszewska]

Już pierwszy wers stopuje, daje potężny łyk poezji. Reszta nie odstaje. Ładna klamra z płomieni.

[Beata]

:P si seniora, molto grazie ;-)

[Mirek]

skrzyknę myśli w klucz,
łzę zmieszam z dymem znad ścierniska
póki czas odmienia przez przypadki
pory życia.

i tu mnie masz
dzięki za czytanie

[Boogie]

Poznaję, to fragment z listu pisanego do mnie, gdy jeszcze wiedźminem byłem. Przekształciłem się na błazna, list, znaczy wiersz bardzo dobry, pozdrawiam

[Beata]

Boogie, jakimś cudem ten fragment ocalał. Kimkolwiek teraz nie jesteś - fajnie pamiętać, kim się było, bo to też przecież Ty i Twoje życie ;-)
Dzięki za komentarz.