Forum literackie Ogród Ciszy

spłonął listopad na stosie
zadusznych melancholii.

czy nadaremno pragniemy ocalić
tężejące w czerni źrenic kolory?
trwale przytulić palcami dziecinny
plusz uśmiechów gniecionych jak śmieć,
stawianych do kąta przez los i krzywe spojrzenia?

dziś opowiadam sobą tajemnicę
ocalenia za cenę pożegnań cięższych niż
kamień Syzyfa,

jutro nastanie.
słońce wzejdzie z grymasem
w lewym rogu serca, wrosnę
w głąb rzeczy.

skrzyknę myśli w klucz,
łzę zmieszam z dymem znad ścierniska
póki czas odmienia przez przypadki
pory życia.

No, ale mimo wszystko ciekawi, do kogo ten list był adresowany?

Mimo wszystko? Nie bardzo rozumiem...
Może nim spłonie wiedźma, listy-liście, kolejny dzień, zachowa się we wrażliwości jakiegoś "późnego wnuka" skrawek trudnego optymizmu?

Przeczytałam z przyjemnością.
Bardzo mi się podoba metaforyka wiersza.

Wywalić "korzenie"? :roll: megi, co sądzisz?

Cieszę się pluszowo, że tak się spodobał :-)

Wywalić, niepotrzebne dopowiedzenie.

dzięki :-)

Już pierwszy wers stopuje, daje potężny łyk poezji. Reszta nie odstaje. Ładna klamra z płomieni.

:P si seniora, molto grazie ;-)

skrzyknę myśli w klucz,
łzę zmieszam z dymem znad ścierniska
póki czas odmienia przez przypadki
pory życia.

i tu mnie masz
dzięki za czytanie

Poznaję, to fragment z listu pisanego do mnie, gdy jeszcze wiedźminem byłem. Przekształciłem się na błazna, list, znaczy wiersz bardzo dobry, pozdrawiam

Boogie, jakimś cudem ten fragment ocalał. Kimkolwiek teraz nie jesteś - fajnie pamiętać, kim się było, bo to też przecież Ty i Twoje życie ;-)
Dzięki za komentarz.