w poniemieckim domu

[Mariola Kruszewska]

solidna układanka z czerwonej cegły
przysiadła na fundamentach
gdy gospodarz zamknął drzwi
na naiwną kłódkę
i popchnął wypatroszone bebechy

obejrzał się prosto w okna padało

nowy właściciel wygnał stare duchy
trzykrotnym znakiem i miotłą
niektóre zbiegły pod podłogę
gdy się po nich depcze piszczą
z bólu







Voytkowi dziękuję za inspirację.

[Jan Stanisław Kiczor]

To na ogół w każdym starym domu, zwłaszcza przejętym po kimś. Ale to może być także poniemiecki dom.
A czasami te piski wręcz słychać.
Mieszkałem trzy lata w prawdziwym poniemieckim domu pod Olsztynem. Jeszcze schody trzeszczały niemiłosiernie i w ścianach coś szemrało... z czerwonej cegły oczywiście ściany... a "cieć" czekał na "huczny" powrót właścicieli... nas traktując jak chwilowych najeźdźców...

To wspomnieniowy zatem dla mnie wiersz. Więc dziękuję

[Boogie]

Czyli kaput , kapitalka zalecana? Ale wiersz biorę w całości, bo solidny. Pozdrawiam

[Mariola Kruszewska]

Bardzo często los rzucał nami po świecie, przeganiano nas z miejsca na miejsce, nie pytając o zdanie. Żal tych, co opuścili, żal tych, co musieli zajmować, bo też coś opuścili. Pytana o rację Historia milczy.
Dziękuję.

[megi]

Nie wszystkie duchy dają się tak łatwo wygnać.
Spędzałam w dzieciństwie wakacje w poniemieckim domu u wujka na Mazurach. Wśród miejscowej ludności czaiła się obawa, że poprzedni właściciele mogą upomnieć się o swoje. Szczególnie, kiedy zaczęli przyjeżdżać, oglądać i wspominać.

[Bożena]

stare domy mają swoją historię- ale najważniejsze że nie są puste- puste są strasznie samotne- przeklete- bywaja takie domy - a wiersz bardzo dobry- serdeczności

[Monika_S]

Mury domów noszą w sobie ślady zarówno wielu radosnych zdarzeń, jak i tych, które chciało by się wypalić, zatynkować, zetrzeć, wymazać.
Decyzje podejmowane są u góry, ale konsekwencje i tak ponosi dół, którego o zdanie się nie pyta. Nie pytano o zdanie zarówno Niemców, jak i Polaków, którzy musieli się przenieść. My mieszkamy w poniemieckich domach, na wschodzie mieszkają w "popolskich". W tym przypadku historia i domy łączą losy ludzi. Nie można ich zmienić, trzeba się z nimi pogodzić. A racja? Cóż, "mieć rację to niewiele – nawet stary nieczynny zegar dwa razy na dobę ma rację." - Jean Cocteau.

Pozdrawiam

[maybe]

Emde, Twój wiersz zachęcił mnie do zalogowania (skomplikowanego:)). Kocham takie klimaty i stare domy, a daaawno temu, jako dziecko odwiedzałam właśnie taki, należał do mojej ciotki. Poprzednich właścicieli nikt nie poznał. Dom był niesamowity, pełen zakamarków, a po niemieckich właścicielach zostały ... przetwory w spiżarni. Piszczące duchy są piękne. Pozdrawiam

[Mariola Kruszewska]

Ostatnio mam jakieś zapędy misyjne. Przepraszam, skłamałam... Zawsze miałam zapędy misyjne. Jeśli mi się udało skłonić Szanownego Czytelnika ku refleksji na ww. temat - się udało i się cieszę.
Wiersz może i nieudolny, ale jeśli, tak jak maybe , skłonił do karkołomnych poczynań, czuję się jak z orderem na piersi. Dziękuję Ci, maybe, za trud, i przepraszam za utrudnienia.
Szanowni Czytelnicy - uchwyciliście to, co gra mi od dawna i próbuję to coś zneutralizować wierszami. Jeśli nie są to arcydzieła, Panu Bogu przypomnę, że upomniałam się o Historię. Może mi wybaczy.

Kłaniam za chwile spędzone pod tworkiem.

Ps. Problem tematu i wykonania jak zwykle otwarty.

[Ania]

Mariolu

mieszkam od dwóch lat w takim poniemieckim domu.
Wcześniej należał do moich Dziadków, a przed nimi mieszkala w nim starsza pani - Niemka.
Podobno, gdy zasiedlano te tereny i moi Dziadkowie otrzymali dom, Ona jeszcze w nim była...

Bardzo często myślę o tej Pani, dla której to był Jej dom a zadecydowała o jego i Jej losie Historia...

Za ten wiersz wielki ukłon

[Beata]

Znam to miejsce. Jedno z wielu. Taki dom musi czuć się jak dziecko, które od biologicznych rodziców zabierane jest do pogotowia opiekuńczego... Może dziwne mam skojarzenia, ale mocno wierzę, że udzielamy miejscom swojego ducha.

[telfor]

OOOooo!!! Miło sę zrobiło

[ovoc_ziemii]

Dobry wiersz, bardzo mi się podoba. Treść i wykonanie oczywiście.

[Mariola Kruszewska]

Dziękuję za miłe przyjęcie.
Beato, świetne skojarzenie.

[Ewa Włodek]

domy - żyja życiem tych, którzy w nich mieszkali. I nieraz czuje się tę energię, snującą się od ściany do ściany. Czase, pozytywną, czasem - nie koniecznie. Według mnie bardzo dobry wiersz, zwięzly, a pełen treści, a i emocji - też... Te zdeptane duchy, piszczące z bólu...


Pozdrawiam naserdeczniej
Ewa