dom dla specjalnych gości

[Łucja Kucińska]

mgła zabrała mi niebo
i nie wiem
gdzie kończy się ziemia

kolejny raz czekam na gwiazdy
podróż mleczną drogą
i złudzenie że spotkam cię na szlaku
we wszechświecie gdzie czas staje w miejscu
a myśli tworzą linie załamań i krągłości
bardziej realne
niż ślad pocałunku na zdumionych wargach

niektóre z nich
jak krople deszczu uczepione gałęzi
drżą na wietrze ciekawe świata
trącone przypadkiem
toną w rozlanej plamie nocy
by wrócić do miejsca
którego nie ma na żadnej mapie

[Mariola Kruszewska]

Gdyby ciebie zapisane byłoby wielką literą, interpretacja powędrowałaby w kierunku Boga; bez tej zmiany pozostaje miłość i nadzieja na spotkanie człowieka, pewnie tego jedynego.

[Ewa Włodek]

"dom dla specjalnych gości" - miejsce, gdzie może będą się mieli szanse spotkać - choć na chwilę - ci, których łączyło mocne uczucie, a rozdzieliło - nieuniknione? Tak czytam, i jest mi to "czytanie" bliskie, bo kiedyś napisałam słowo z podobnym sensem...

pozdrawiam ciepło Świątecznie...
Ewa

[Bożena]

mgła zabrała mi niebo
i nie wiem
gdzie kończy się ziemia

- jest nadzieja, że kiedyś mgła opadnie i ukaże się ziemia i nie tylko

serdecznie pozdrawiam- z przyjemnością tu pobyłam z wierszem

[ćma]

mgła zabrała mi niebo
i nie wiem
gdzie kończy się ziemia

To najbardziej

[Monika_S]

Spodobał mi się wiersz. Ma taki marzycielsko-melancholijny nastrój także z nutą smutku. Myśli mogą nas zaprowadzić w wiele miejsc, nakreślić różne obrazy. Zawsze jednak przychodzi taki moment, gdy wracają one na swoje miejsce i trzeba powrócić do rzeczywistości, w której czasami tracimy orientację, nie wiedząc, gdzie jest niebo, gdzie ziemia, czekając na gwiazdy, jakąś wskazówkę, na nadzieję.

Pozdrawiam