Prośba do brata Artemidy

[Latima]

Sam dobrze wiesz, że przechodzę tylko lewą stroną,
aby utknąć w komorze spragnionej miłości,
gdy życie z niej ucieka strumykiem, a ty chciałbyś
wiedzieć, czy jeszcze wypełni się ożywczym tlenem.

Tam się zaczęłam, w noc świętojańską, rozdmuchując
przygasający ogień. Patrzyłeś zdziwiony, płomień
obejmował każdą myśl, więc biegłeś do strumienia
przeświadczony, że poparzy jak wszystkie płomienie,

a ten żar oczyszcza,
a ten żar owija ciepłem,
a ten żar budzi uśpione.

Daleki jest świt, ale już widać zapowiedź, rozbłyski
zza horyzontu obudzą poezję, dla której mieliśmy się rodzić.
Pojedyncze ramiona bezsilne, nie udźwigną. Biegnę wychylona
w stronę jutra, muszę zdążyć przed zniechęceniem.

Tylko się nie rozmińmy.

[Tomasz Kowalczyk]

Ładnie złożone słowa, ale ja w ogóle ich nie czuję. Nie potrafię.

Pozdrawiam

[Latima]

tjuuuuudnooo, czyli o gustach się nie dyskutuje, a ja akurat mam ochotę na takie pisanie, Pewnie wkrótce mi przejdzie , La

[cortessa]

Mnie bardzo się spodobał Twój wiersz: emanuje od niego niezwykle skupienie słowa.