Żale carewicza Aleksego

[MistrzX]

Odebrałeś mi tato marmury pałaców
I mundur oficera saluty gwardzistów
Drżące pochwały dworzan i piersi ich córek

Chciałem móc widzieć ciebie

Odebrałeś mi tato ich pochwalne hołdy
Rozmodlony śpiew w cerkwi szloch wiernych poddanych
Ich westchnienia błagania i trwożne milczenie

Chciałem móc słyszeć ciebie

Pozbawiłeś mnie tato tych długich procesji
Poddanych sług ministrów krewniaków i obcych
Bijących się by cień mój objął ich pogardą

Chciałem zostać przy tobie

***

Zimno mi w tej piwnicy
Ich nalane twarze
Zioną żądzą i wódką
Mama bardzo blada

Niosłem cię tu na rękach

Boję się
Boję się
Boję się

Zostaliśmy razem

[megi]

Jak na czternastoletniego chłopca, żale wydają mi się zbyt dziecinne i niewspółmierne do tragedii. wiersz nie porusza tak, jak powinien.

[Mariola Kruszewska]

Tytuł jak stylizacja na dawne Żale... typu sarmackiego.

Bijących się by cień mój objął ich pogardą

To najładniejszy fragment wiersza, choć wolałabym zamiast bijących się przepychających albo cisnących się.

Zimno mi w tej piwnicy
Ich nalane twarze
Zioną żądzą i wódką
Mama bardzo blada

Może prościej, w duchu chłopca, bez zionięcia żądzą, coś w kierunku z ich czerwonych twarzy śmierdzi wódką

Zawsze z niecierpliwością wyglądam Twoich wierszy, MistrzuX. :)

[Grain]

To o Stalinie.
Ekspyment jedynie.

Przepaplany - plan ambitny
GOERLO
dla Ogrodu Ciszy.

Przemówienia już tak mają.

[Wiesława Ptaszyk]

Młody carewicz umierał najdłużej...rodzina była razem, ale czy to może być pocieszeniem w takiej tragicznej chwili.

Pozdrawiam

[firletka.]

Przeczytałam z zaciekawieniem i wzruszeniem.