Nalewki

[Michał Gajda - ku pamięci]

Zegar wybił południe, gdy w drzwiach kuchni stanął. 
Erato już tam była, spojrzała z przyganą: 
wzrok dziki, włos zmierzwiony i suknia plugawa 
na Żeni, bowiem wczoraj w szranki z Lolą stawał 
przy litrze, albo więcej - pod korki śledziowe. 
Chwiał się nieco, lecz ustał. Niemal stracił mowę, 
cicho stęknął: nalewek leczniczych nie ruszaj, 
bom wypił z literatką „Pana Tadeusza”. 
A nic tak nie uleczy skonanego ciała, 
jak nalewki kapinka. Odrobina mała 
cudownych eliksirów, pełnych leśnych woni, 
którymi nabrał barwy zacny samogonik.

Zatem dalej! - ożywił się na widok flaszek. 
Oto są nasze pułki! Oto armie nasze, 
które kaca rozgniotą jak nędzną padlinę. 
Bowiem gwałt gwałtem zwalczaj, a płyn spłukuj płynem! 
Wtedy Muza splunęła i trzasnąwszy drzwiami 
poszła sobie, rzuciwszy spojrzenia dynamit.

Jewgienij zaś lustrował butelek szeregi 
stojących w kilku rzędach, jako morza brzegi 
kusiły niezwykłością niezbadanej treści, 
bo w każdej czar natury i jej moc się mieści.

Sięgnął po pierwszą z brzegu z nektarem aronii, 
kac zelżał od zapachu i smutki przegonił 
obudziwszy sierpniowe słońce w listopadzie. 
Już lepiej. Żenia pustą flaszę na bok kładzie. 
Czas na eliksir z dyni, co błyska jantarem, 
potem jarzębinówkę, niby wino stare 
kryształową czerwienią lejącą się w usta, 
dalej poszła pigwówka. Po niej flasza pusta 
staje obok butelek po innych wypitych: 
dereniówki, wiśniówki – lecz Żenia niesyty 
sięga po morelówkę i wyciąg z tarniny. 
Po krzepkiej jagodziance język mocno siny 
przepłukał jeszcze lekko baniaczkiem krupnika. 
I padł ciężko pod stołem, bowiem się nałykał 
tylu letnich zapachów i słońca w kropelkach, 
że jak na jeden dzionek, to dawka zbyt wielka.

Teraz zasnął od czarów nadzwyczajnej cieczy, 
a gdy oczy otworzy – znów się będzie leczyć.

[Boogie]

[Leon Gutner]

[Michael]

Nooo, to rozumiem. To jest Wiersz o Piciu. Znaczy leczeniu. Jak Czternasta Ksiéga. O wczesniej wspomnianym. Tak musieli - wrécz - czynnosc té naboznie istotná wykonywac do spólki Horacy, Dante Alighieri, Adam Mickiewicz, Michail Bulhakow, Marek Hlasko i Mario Puzo. Gdy spotkali sié Razem Pierwszym. Z pewnosciá "sié dzialo". A ze Takowym odmawiac zaproszenia nie wypada, wiéc... moze wisniówka? Na poczátek.

Ale zachwyt zachwytem, a w trzeciej zwrotce az kusi, by "kusily" wielká sié zaczély literá jako zdanie nowe; ponizsze "dalej", przed pigwówká, takoz wielká. Wreszcie, na koniec, "nadzwyczajnych cieczy" liczbé mnogá propozycjá skladam.

Autorze -

[niezapominajka]

[Liliana]

Piękny trzynastozgłoskowiec!

Faktycznie, brak w kilku miejscach przecinków. Misza już nie poprawi, niestety .

[maybe]

Dobrze było uśmiechnąć się do Jewgienija i do Miszy :)

[megi]

[Tomasz Kowalczyk]

[Hanna L.]

[firletka.]

Kunsztownie i z humorem

[Wiesława Ptaszyk]

[Ewa Kłobuch]