Szedłem po miłość, bar znów był zamknięty

[czarnowidz]

Wskazujący palec prawej ręki cierpi
na reumatyzm, pamiątka odmrożeń, gdy zimy
były zimami, mróz trzaskał w kościach
a my samogonnie szukaliśmy ciepła. Dzisiaj

też szukamy, chociaż bardziej nieśmiało,
żeby białych mew nie zmuszać do tupotu,
może dlatego pustynnieją nasze wyznania
i niesie się żałosny śpiew o niebie,

które skąpi suchym ustom kropli piwa.

[Tomasz Kowalczyk]

Pierwsza zwrotka bardzo ciekawa - w Twoim stylu.
Druga już nieco mniej, a to ze względu na wplecione parafrazy, które - moim zdaniem - nie przydają utworowi urokowi.

Pozdrawiam

[Michael]

... ale wiersz na tyle dobry, by doń wracać. Między innymi przez samogonnie.

Pozdrowienia.

[Irena]

Oby peel nie szukał samogonnie :) ...o kropli piwa nie wspomnę
Dla mnie oki:), nie wszystko musi być dostojnie dębowo ciężkie.

Serdeczności.........................................Ir

[Mariusz]

Z przyjemnością i refleksją zatrzymałem się przy wierszu. Pozdrawiam serdecznie

[Koberka]

Tak, pierwsza zwrotka lepsza.

[księżycowa]

Ten wiersz jest dowodem na to, że potrafisz Piotrze napisać wszystko, również coś przy czym można się i uśmiechnąć i podumać. Parafrazy mają zasadniczo celne miejsce. Są wypełnieniem pomiędzy melancholią, rozrzewnieniem, a niedosytem, który trapi peela. Pod lir pomimo szczerego wyznania zmaga się z tym co nie daje spokoju, może i ciut ironizuje nawiązując do miłości, ale najprawdopodobniej właśnie to jest skuteczne w tej sytuacji. Biorę ten wiersz w całości, dlatego, że według mnie ma on dwie warstwy. To co wyłania się na pierwszy plan, to warstwa powierzchowna, reszta jest bardzo skrzętnie zakamuflowana.

pustynnieją nasze wyznania

Bardzo na tak. Pozdrawiam.

[Maria]

a życie nadal trwa i dalej pisać się jakoś da
więc czasu nam nie tracić