z okiennej ramki

[alouette]

nastroszyły się wzgórza
ukazują śnieżnobiałą skórę
sine niebo zamartwia się brakiem słońca

z okiennej ramki obserwuję
nanizane na druty szare skrzydlate koraliki
jeden przy drugim
takie milczące zdrowaśki
co o modlitwie nie mają bladego pojęcia
a mnie się wydaje że za moment uderzą w niebo
podobne do dzieci które wybiegają ze szkoły
rozsypie się modlitwa jak pieprz
od której aniołom zakręci się w nosach
i znów spadnie śnieg
na najeżone od zimna pagórki

[cortessa]

Za dużo opisowości w Twoim wierszu, zbyt mało narracji, realizacji wątku.
Zrezygnuj ze słów określających, daj więcej do myślenia...

[Wiesława Ptaszyk]

Lubię obserwować wróble, ich nagłe "zwroty", kto wie, może i modlą się na swój sposób...
Ciekawa końcówka

[Tomasz Kowalczyk]

a mnie się wydaje że za moment uderzą w niebo
podobne do dzieci które wybiegają ze szkoły
rozsypie się modlitwa jak pieprz
od której aniołom zakręci się w nosach

Ten fragment najbardziej zainteresował.

na najeżone od zimna pagóry

Jakoś obco zabrzmiały mi te "pagóry"...

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Poczytałem przyjemnie .
Początek zrobił dużo większe niż reszta.

Z uszanowaniem L.G.

[Michael]

I mnie się czytało Twój wiersz przyjemnie.


Pozdrowienia.[/i]

[Mariusz]

Z przyjemnością czytałem, ostatnio trafiam na bliskie mi klimaty. Zgadzam się z Tomkiem odnośnie pagór. Pozdrawiam serdecznie

[Maria]

Szkoda, że tylko z ramki, a nie z pełnej piersi jesieni. Mam nadzieję, że wszystko się odmieni i nie trzeba będzie się bać najeżonych pagórów, a wręcz odwrotnie, nie pa góry - a dzień dobry śliczne mroźne góry będziemy mówić.
Z podobaniem.

[alouette]

Dziękuję za uwagi. Zmieniłam "pagóry" na pagórki, wydają mi się bardziej łagodnym określeniem. Po latach nieobecności na forum wychylam nieśmiało głowę. Pozdrawiam.

[Krystyna Morawska]

Piękna liryka, więc uśmiecham się - biel ma tyle kolorów...

[Vesper]

Ujęła mnie Twoja opowieść "z okiennej ramki".
Mocno działa na wyobraźnię