***[starcze ciało nie trzyma ciepła...]

[Ewa Kłobuch]

starcze ciało nie trzyma ciepła
ledwie Jadwiga odejdzie od grzejnika
a już uchodzi z niej

przez dłonie i stopy
przez luki w pamięci
przemieszczają się zmarli

bezzębne usta poruszają się
nawet gdy nie jedzą
nie szepczą

język miele słowa
te gubią sens jeszcze nim wybrzmią
szeleszcząc i trzeszcząc
jak drzewa które schną

uginając się pod wspomnieniem
ptasich gniazd z jej kapeluszy
niezliczonych kolorywych liści
tańczących pośród szarówki
bo i jesieni było sporo po drodze

i zim
spinających mrozem jak klamrą
czasy i ludzi
"którym niebo przysypała ziemia"

[Leon Gutner]

Przejmujące, bardzo obrazowe, zatrzymuje , zastanawia.

I dlatego z przyjemnością L.G.

[Krystyna Morawska]

Smutny, ale prawdziwy. Najpierw usycha ciało.
Świetna puenta.

[Wiesława Ptaszyk]

Mocny, prawdziwy wiersz. Dotyka jak życie u kresu.

[cortessa]

Tym razem pokręcę trochę głową:

starcze ciało nie trzyma ciepła
ledwie Jadwiga odejdzie od grzejnika
a już uchodzi z niej

Ostatni wers do korekty: jest jakby urwany, nieprecyzyjne jest jego odniesienie.
Środkowa część utworu zawiera sporo imiesłowów.
Do poprawienia jest również jedna literówka.

"którym niebo przysypała ziemia"

Atrakcyjny cytat, ale kto jest jego autorem? To trzeba zaznaczyć pod wierszem. Poza tym... czy ten cytat wart jest Twojego utworu?