Deski Chrobrego

[Mayere]

żar południa spala litery
odbierając jak pęknięty bukłak
ostatni łyk na przeżycie
i coś więcej niż skazę na liniach papilarnych

powiedzą jak płyniesz
i dokąd darły w niebogłosy bose stopy
flagi dawnych państw wbite na sztorc
jak magellan wśród obłoków

skrobie los na pełnym soli blacie
szanty po falach bez rytmu
i nagle rufa staje dęba
jak arab czystej wody

stąd wypływam dalej
a ciągle powracam jakbym zapomniał palta
z domu gdzie tylko wulgaryzują o deszczu
i paru sprawach pełnych pajęczyn

kilka piwnych oddechów
na nowym łożu w ścianach
nie przedzielonych familijną zależnością
gdzieś między smoczkiem a brakiem powietrza

w końcu zionę ogniem
i rany świeżo zabliźnione
stworzą więcej zakrętów

wyrywając ster

[Leon Gutner]

Ładnie.
A tu ulubiony fragment:

stąd wypływam dalej
a ciągle powracam jakbym zapomniał palta
z domu gdzie tylko wulgaryzują o deszczu
i paru sprawach pełnych pajęczyn


Z uszanowaniem L.G.

[Margot]

Podoba mi się Twój wiersz. Celna metaforyka. Buntujemy się, kiedy przeszłość nie przestaje nas dotykać.
Pozdrawiam.

[Vesper]

Zwłaszcza druga połowa wiersza poruszająca. Nie uciekniemy od przeszłości. Możemy ją oswoić, ale rany nigdy nie znikną...

[Krystyna Morawska]

Piękny, poruszający wiersz, taki jak życiorys MS CHROBRY, który w pierwszym rejsie odebrał nam Gombrowicza.