* * * [Snu o spadaniu nie można dośnić...]

[czarnowidz]

Snu o spadaniu nie można dośnić,
kończy się przed czasem. Dlatego spadam
w ciągu dnia, między kawą a dymem,
wejściem, wyjściem, na antypodach

korytarzy, ulic, słów. Sen o spadaniu
jest snem dyżurnym, uwiarygadnia
każdą zbędność.

[Krystyna Morawska]

Sen o spadaniu przypomina mi motyw pustych dłoni, które czerpią garściami. Świetny, wieloznaczny.

[Leon Gutner]

Ciekawie ale rad bym więcej zastać ....

Z uszanowaniem L.G.

[ćma]

Skąd ja to znam...

[cortessa]

Świetny utwór! Pierwsze wersy wprost urzekają.

[księżycowa]

Bardzo ciekawie zagospodarowana przestrzeń, przestrzeń pomiędzy snem, który nie chce się dośnić, a jawą, gdzie wszystko jest kontynuowane (bo skoro skończyło się przed czasem? i tu fajny pomysł z przeniesieniem na inną płaszczyznę) i jeszcze bardziej odczuwalne, zauważalne. Puenta doskonale oddaje, to co autor chciał podkreślić i nie chodzi tu tylko o samą zbędność (choć to wystarczające słowo, mówi wszystko) tu kryje się refleksja dotycząca życia.
To dobry, ale ciężki wiersz, pełen niepokoju, który skłania mnie do rozmyślań nad emocjami, lękiem człowieka związanym z utratą kontroli, zwątpieniem we własne siły, z brakiem perspektyw. Wiersz bardzo odczuwalny, wiarygodny poruszający ludzkie problemy. Pozdrawiam.

[Margot]

Snu o spadaniu nie można dośnić,

Spadamy w takim śnie, niepokój rośnie aż do rozbudzenia, no bo jak długo można spadać?
Poeta może zrobić z tego wiersz, czemu nie?

[Wiesława Ptaszyk]

Ileż to razy budzimy się przed czasem, z ulgą...do czasu, aż uświadomimy sobie, że jawy nie da się przerwać.
Intrygujący wiersz.

[Dolores]

Wiersz bardzo zgrabny. Przypadł mi do gustu.

Z pozdrowieniami!

[Plejada]

Kiedy czytam wiersz, zastanawiam się, co kierowało autorem/autorką przy pisaniu. Jakie emocje towarzyszyły dobieraniu słów, tworzeniu całości tekstu. Czasem wracam do wiersza kilkakrotnie, aby "ugryźć" go z każdej strony, nie tylko z tej najbardziej dostępnej. Gdzieś kiedyś słyszałam, że nie można umrzeć we śnie, że tuż przed wyśnioną śmiercią budzimy się. Twój wiersz jest jak drzazga, uwiera. To dobrze.