Forum literackie Ogród Ciszy

wszystkie papierowe łódki
które składaliśmy razem
wpełzły na skalną półkę

w pośpiechu zamykam okna
chociaż powiadomienia o burzy
straciły na znaczeniu

boję się tylko
o jabłka w ogrodzie

_

Tak mało słów, a tyle się dzieje...Pięknie

Przyzwyczajenie, a może hart ducha... Jak to jest, że podczas podejmowania kluczowych decyzji przez głowę przemykaj ą często nieistotne kwestie... Piękny utwór!

Dziękuję za odwiedziny, wilgo

cortesso, tak właśnie, takie życie Dziękuję za uznanie.

Pozdrawiam

_

Krótkie ale bardzo ładnie treściwe.

Z przyjemnością L.G

Dorotko - w Twoim niepowtarzanym stylu. W zderzeniu z czymś nagłym...uchwycić się choćby skrawków nadziei, tak dziś pozwolę sobie przeczytać.
Pozdrawiam

Cieszy mnie, Leonie, że wiersz się podoba

_

Wiesiu, jakże mi miło to czytać!
Cieszy mnie również to, że można ten wiersz odnieść do różnych sytuacji, tak przynajmniej odbieram Twoją wypowiedź.
Pozdrawiam serdecznie

_

Kompletny wiersz.

Pozdrawiam

Dziękuję, Tomku
I pozdrawiam.

_

Podoba mi się Twój wiersz. Opiera się na prawdziwym psychologicznie zauważeniu. Słowa odsyłają do świata, który rozumiemy, bo może być także nasz.
Pozdrawiam.

Margot pisze: ↑śr 31 mar, 2021 Słowa odsyłają do świata, który rozumiemy, bo może być także nasz.

Na tym mi właśnie zależy, Margot.
Dziękuję za czytanie
Pozdrawiam.

_

No właśnie - jak to jest, że w momentach, gdy coś się niemal wali, nasz mózg zatrzymuje na ułamek sekundy myśli
zupełnie nie związane z sytuacją, właśnie takie skrawki? Może to życie na siłę chce przypomnieć, że nadal trwa z całym swoim dobrodziejstwem? Tak sobie myślałam czytając Twój wiersz. Jak zwykle, mało słów, dużo treści :)

Tak, maybe, życie toczy się dalej...
Dziękuję za tak obszerną refleksję
Pozdrawiam.

_

Doroto, dobrze było poczytać Twój wiersz. Łódki, które wpełzły na skalną półkę są fantastyczne.
Pozdrawiam