Na serio i w przenośni

[Julka]

Zakamarki pamięci rozjaśnia myślenie,
jakby poranne słońce zajrzało w zakątek
i zbudziło zdarzenia w zapomnieniu śpiące,
na przekór bufonadzie - w wysokiej ocenie.

U podnóża górzystej, pięknej okolicy,
rozsiadły się domostwa z ciosanego drzewa.
Kiedyś w cienistym lesie wiatr im pieśni grywał.
Ptaki dawały koncert niezrównany z niczym.

Dziś dostojni seniorzy nie wstydzą się twarzy,
choć przytłoczeni willą - szczycą się zabytkiem,
gdy wciąż nienasycony - ten co o niej marzył...

A pod strzechą dziewczynka dalej się zachwyca,
lalką z drewna, sukienką w czerwone różyczki.
Duchy domów nie mówią w czym tkwi tajemnica.

[Tomasz Kowalczyk]

Pamięć pozwala nam żyć. Dzięki niej dokonujemy cudów - zamieniamy się w dzieci...
Piękny sonet, Julko!

Pozdrawiam

[Julka]

Pamięć pozwala nam żyć. Dzięki niej dokonujemy cudów - zamieniamy się w dzieci...
Piękny sonet, Julko!

Pozdrawiam

Tomku
Dziękuję bardzo za spojrzenie na ten niemodny już wiersz.
Dlaczego je piszę? Bo zaczytywałam się sonetami Szekspira, jego bogatym słownictwem,
a obiektem był oblubieniec, uszczęśliwiany mądrym i pięknym słowem, jak różnorakiej urody kwiatem.

[maybe]

Pięknie. Zwłaszcza ostatnia strofa :)

[Julka]

Pięknie. Zwłaszcza ostatnia strofa :)

Dziękuję maybe
To takie moje dziś i wczoraj.

[Krystyna Morawska]

Julko, w Twoich wierszach jest tyle czułości i ciepła - dziękuję

[Hanna L.]

Bardzo dobrze się czyta, płynie
Pozdrawiam

[Liliana]

Julko,
z przyjemnością czytam Twoje ładnie płynące wiersze.

[Julka]

Julko,
z przyjemnością czytam Twoje ładnie płynące wiersze.

Hanna -
Liliana -
Serdecznie Wam dziękuję za obecność pod moim wierszem.