zza chmur

[maybe]

z trudem przełykam czerń

drapie w gardle i doskwiera
brak chustki do nosa
w pożyczonym żakiecie

zimno
i jeszcze pada

tyle łez
jak dobrze że na pożegnanie
wyszło słońce

[Irena]

Bywa, że na ostatnich pożegnaniach i niebo płacze.
Jeśli tutaj wyszło słońce, to znak, że zmarły pogłaskał po zapłakanym policzku pocieszając.


Serdeczności................................................Ir

[Krystyna Morawska]

Mówią, że wieczność chłodem świeci. W Twoim wierszu znajduję pocieszenie...

[Tomasz Kowalczyk]

Podobno tak jest: podczas procesu odchodzenia będziemy ogarnięci ciemnością, dopiero ten decydujący krok będzie rozświetlony słońcem.

Pozdrawiam

[felicja]

Tak mało słów, a takie przejmujące. Bardzo do mnie przemawia

[Wiesława Ptaszyk]

Tylko to pozwala przeżyć trudne chwile, przekonanie, że zza chmur kiedyś przebije się słońce...i że również zmarli mają w tym swój udział

[Hanna L.]

Poruszający wiersz.
Pozdrawiam

[Liliana]

Częsty obrazek w naszej obecnej rzeczywistości. Pięknie zamknęłaś go w słowach.

[cortessa]

Umieć znaleźć się w takiej sytuacji i za wszelką cenę odnaleźć promyk słońca. Niekoniecznie na niebie...

[maybe]

Irena, Wilga, Tomasz, Wiesia, Hania, Liliana, Cortessa - bardzo dziękuję za piękne komentarze :)