wdowa

[Wiesława Ptaszyk]

nie bała się sama zostać
choć jej dom stał daleko
na końcu drogi

dalej już tylko las

dorosłe dzieci pragnęły
żeby zamieszkała z nimi
ale jakże tak

ogród zarośnie króliki zdziczeją

poradzi sobie
od małego na służbie
a za płotem chrust jagody

każdemu śmierć pisana

[maybe]

Widzę kobietę, jej dom pod lasem i podzielam jej wybór. Prosto i pięknie pokazane

[Leon Gutner]

Bardzo na tak.

Z uszanowaniem L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Piękna, przekonująca narracja. Gratuluję wiersza, Wiesiu!

Pozdrawiam

[Vestka]

Też ujrzałam ten dom i las. Pięknie

[Hanna L.]

Dzielna kobieta. Wiesiu, że wzruszeniem przeczytałam.
Pozdrawiam

[cortessa]

Bardzo obrazowa narracja - piękny wiersz!

[Wiesława Ptaszyk]

Basiu, Tomku, Vestko,Haniu,Cortesso - serdecznie dziękuję Wdowa dożyła w spokoju sędziwego wieku.

[Krystyna Morawska]

Wiesiu, jak dobrze, że pamięć nie jest pochowana. Pięknie.

[Wiesława Ptaszyk]

Dziękuję, Wilgo :)

[neuroleptyk]

Piękny wiersz, wzruszający!

[Dorota Chołody]

To niesamowite, w jaki sposób rysujesz, Wiesiu, takie historie. Przenoszą do miejsc i czasów.
Pozdrawiam

_

[księżycowa]

W prostych słowach Wiesiu przemyciłaś niesamowity ładunek emocjonalny. Mądry wiersz

[Wiesława Ptaszyk]

Neuroleptyku, Dorotko, Księżycowa - pięknie dziękuję za chwile z wierszem