Rozpłakane okna tykają deszczem

[Irena]

niebo rozszemrało się groźnie
i choć ptaki
nie umierały w locie po każdej błyskawicy
natura tańczyła w parze z lękiem
rozmiękła ziemia wymiotowała
nadprodukcję starało się połykać morze

wyobraźnią zamieniam
każdą kroplę ulewy w maleńki kwiatek
i zamiast w wodzie
brodzę po kostki w puchowym dywanie płatków

ot takie monstrualne
nieustające Boże Ciało

[Pranda]

Obrazowy, ciekawy wiersz.
Do wesu: "nadprodukcję można upłynnić jedynie morzem"" wkradł się błąd.
Powinno być: "upłynnić do morza". Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Odnalazłem tutaj coś dla siebie.

Z uszanowaniem L.G.

[Irena]

Prando, Leonie - pozdrawiam

[Hanna L.]

Wyobraziłam sobie to i wyszedł piękny widok. Bardzo obrazowo i do tego świetna puenta.
Pozdrawiam

[Tomasz Kowalczyk]

i choć ptaki
nie umierały w locie po każdej błyskawicy
natura tańczyła w parze z lękiem
rozmiękła ziemia wymiotowała

Ten fragment najbardziej ujął.
"Puchowy dywan płatków" jest trochę niefortunny.
Puenta zbyt dosłownie przedstawia temat.

Pozdrawiam

[cortessa]

Ogólnie się nie udało - metaforyka jest z niskiej półki, a jej negatywnym przykładem jest choćby tytuł.

[Irena]

O, dzisiaj też nieustające Boże Ciało, tyle, że wody na ulicach było u nas do połowy łydki.
Cóż, może to nie jest piękny wiersz, ale prawdziwy.

Dziękuję tym, którzy się na chwilę zatrzymali.