stopy

[Julka]

Kiedy były małe, ściernisko, kłujące ubóstwo,
sklejało palce lepką czerwienią. A później
zaczęła się stroma kamienista droga 
i poszukiwanie własnego skrawka świata. 

Kamienie dorastały podobnie jak stopy, 
bezwiednie związane ze sobą na dobre i złe. 
Tak nieodstępnie, od miasta do miasta -
pod chmurami. Razem, choć nie w jednym celu.

Mnożyły upadki (niby niechcący,) a tak boleśnie. 
Świetliki nad bagnem - i metamorfoza.
A gdy rosły kwiaty, padały deszcze, balsam 
na gojące się rany - i znów świeciło słońce. 

Najgorsze są niepożądane zaskoczenia.
Przeleci prosta linia, która już nic nie znaczy.
Zimne stopy staną w pozycji pionowej
i tylko - niewiadoma długowieczność.

[Tomasz Kowalczyk]

Biały wiersz Julki... Mimowolnie skłaniający się ku "rymowanemu" rytmowi. Pewnie dlatego trudny dla mnie do przeczytania.

Pozdrawiam

[Julka]

Biały wiersz Julki... Mimowolnie skłaniający się ku "rymowanemu" rytmowi. Pewnie dlatego trudny dla mnie do przeczytania.

Pozdrawiam

Tomku, przecież nie ma ani jednego rymu. Jak widzisz ja jestem skazana na rytm,
a dzieje się tak mimowolnie. Napisałam kilka wierszy bez rymu, ale ja mam z tym problemy,
bo wtedy muszę walczyć z rymami, więc pewnie zostanę przy swojej bajce,
Dziękuję za komentarz, choć nie pociesza mnie to, że moje wiersze są w ogrodzie jak chwasty.

[Tomasz Kowalczyk]

Ależ nie napisałem, że Twoje wiersze są "jak chwasty"! Gdzie to wyczytałaś???

[Julka]

Ależ nie napisałem, że Twoje wiersze są "jak chwasty"! Gdzie to wyczytałaś???

Hi hi wyczuwam, zawsze tak było.

[Wiesława Ptaszyk]

Ładny, refleksyjny wiersz. Nasza ziemska wędrówka, od ściernisk, kującego ubóstwa, po prostą linię..., i niewiadomą długowieczność. Jeszcze idziemy, Julko