Forum literackie Ogród Ciszy

– Zakłuło. To twoja sprawka.
Przypomniałaś, że róża to nie tylko
aksamitne płatki. Znieruchomiałem.
Z pochyloną głową próbuję iść, lecz
splątane myśli sprawiają, że kręcę się
w miejscu. A ty... Nie jesteś Ariadną.

– Nie chciałam zranić. Niepewna,
ze złamanym kolcem, utknęłam
na bezdrożu. I to twoja sprawka.
Już nie szukam wyjścia, a prowadzenie
zostawiam napotkanym ścieżkom.
Płatki więdną, nie widzisz?

– Są nadal aksamitne.

– Łamiesz mi kolce.

maybe pisze: ↑pt 25 cze, 2021 W plątaninie ścieżek szukam
najlepszej.

Zaznaczone wyrażenie nie należy do ciekawych. Jeżeli je zmienisz, dodatkowo zniknie powtórzenie "ścieżek".
Ciekawa personifikacja...



Pozdrawiam

Trochę zmieniłam. A teraz delektuję się muzycznym załącznikiem do komentarza :) Jest piękny, dziękuję Tomku

Niech to będą dobre ścieżki.

Z uszanowaniem L.G.

Rozmowa napisana niezwykle poetycko. Utwór przeczytałam z przyjemnością.

Ja również z wielką przyjemnością przeczytałam tę rozmowę.
Pozdrawiam

Leo, Cortessa, 100krotka, Hania - dziękuję za piękne komentarze. Pozdrawiam :)

Poruszający poetycki dwugłos czytałam kilka razy z obrazem i muzycznym tłem

Słowa jak róża kaleczą usta. Ciekawie prowadzony wiersz.

Wiesiu, Wilgo - dziękuję za zajrzenie, dobre słowo i pozdrawiam :)