Piję jasne na znak (s)pokoju

[księżycowa]

Ludzie w żałobie stają się smutni. Zbliżają
tych, co wiedzą, jak zatańczyć z czasem. Mądrzejsi
milczą w spokoju, obracając w popiół
niedopałki. Jasne mieszane z ciemnym

i pieni się świt. Spijam go, nim znów wsiąknie
w czerń. Nikt nie nauczył nas wracać do życia, martwa
mucha przylepiona do szklanki.


Z inspiracji wierszem Czarnowidza - Piję ciemne na znak żałoby

[Tomasz Kowalczyk]

Wydaje mi się, że to nie my tańczymy z czasem, ale czas z nami. A raczej tańczymy tak, jak on zagra. Pierwsze zdanie wiersza jest oczywistą konstatacją, ale w konfrontacji z resztą utworu, nabiera właściwej mocy. Świat zazwyczaj wyciąga ręce i pokazuje drogi powrotu do życia. Trzeba skorzystać z tego gestu i wyjść w jasność.

Pozdrawiam

[Vesper]

Nikt nie nauczył nas wracać do życia.

Ponieważ to coś, czego nie da się nauczyć. Każdy inaczej przeżywa żałobę. Nie ma też granicy, poza którą ona się kończy. A przecież bywa i czasem tak, że człowiek nie wraca do życia zupełnie, pozostając gdzieś pomiędzy rzeczywistością a wspomnieniami po tym, kto odszedł...

Ciekawe nawiązanie do wiersza czarnowidza.

[Hanna L.]

Tytuł idzie w stronę jasności. Czas można traktować w kategoriach łaski, szansy, według zapatrywań. Ciekawie.
Pozdrawiam

[maybe]

Bardzo ciekawie wyszło nawiązanie do wiersza Czarnowidza :) Dobry wiersz

[Pranda]

Człowiek jest tylko człowiekiem. Z niektórymi ułomnościami powinien sobie poradzić, tzn. wytłumaczyć sobie, że nigdy nie pokona pewnych zjawisk transcendentalnych. Może być ich częścią, a raczej cząstką, która zna miejsce w szeregu. Pozdrawiam

[księżycowa]

Dziękują za Wasze słowa i refleksje. Pozdrawiam.