Forum literackie Ogród Ciszy

Ludzie w żałobie stają się smutni. Zbliżają
tych, co wiedzą, jak zatańczyć z czasem. Mądrzejsi
milczą w spokoju, obracając w popiół
niedopałki. Jasne mieszane z ciemnym

i pieni się świt. Spijam go, nim znów wsiąknie
w czerń. Nikt nie nauczył nas wracać do życia, martwa
mucha przylepiona do szklanki.


Z inspiracji wierszem Czarnowidza - Piję ciemne na znak żałoby

Wydaje mi się, że to nie my tańczymy z czasem, ale czas z nami. A raczej tańczymy tak, jak on zagra. Pierwsze zdanie wiersza jest oczywistą konstatacją, ale w konfrontacji z resztą utworu, nabiera właściwej mocy. Świat zazwyczaj wyciąga ręce i pokazuje drogi powrotu do życia. Trzeba skorzystać z tego gestu i wyjść w jasność.

Pozdrawiam

księżycowa pisze: ↑sob 10 lip, 2021 Nikt nie nauczył nas wracać do życia.

Ponieważ to coś, czego nie da się nauczyć. Każdy inaczej przeżywa żałobę. Nie ma też granicy, poza którą ona się kończy. A przecież bywa i czasem tak, że człowiek nie wraca do życia zupełnie, pozostając gdzieś pomiędzy rzeczywistością a wspomnieniami po tym, kto odszedł...

Ciekawe nawiązanie do wiersza czarnowidza.

Tytuł idzie w stronę jasności. Czas można traktować w kategoriach łaski, szansy, według zapatrywań. Ciekawie.
Pozdrawiam

Bardzo ciekawie wyszło nawiązanie do wiersza Czarnowidza :) Dobry wiersz

Człowiek jest tylko człowiekiem. Z niektórymi ułomnościami powinien sobie poradzić, tzn. wytłumaczyć sobie, że nigdy nie pokona pewnych zjawisk transcendentalnych. Może być ich częścią, a raczej cząstką, która zna miejsce w szeregu. Pozdrawiam

Dziękują za Wasze słowa i refleksje. Pozdrawiam.