ciągnie od dna

[Ewa Kłobuch]

miododajne dni odleciały jak pszczoły

jest gorzko
przez pamięć o tym co dobre
niezgrabnie skubiesz świt
ręką wprawioną by brać
aż po przesyt

a teraz ssie w każdym zakamarku
pytające spojrzenia niedomkniętych oczu
coraz mniej nazwisk w twoich kontaktach
telefon milczy
zaokienny chór przeniósł się pod inną klatkę

jeszcze cię stać by się uśmiechnąć na widok psa
jeszcze próbujesz przepychać ołów znad głowy
ale ul pozostaje pusty
i roi się wyłącznie po kilku głębszych

woda pochłania topielca razem z haustem powietrza
który zabrał na ostatnią drogę
i drży jakiś czas
później obojętnieje jak przechodnie

[Krystyna Morawska]

Czytam bez ostatniej strofy, a jako puentę daję pierwszy wers:miododajne dni odleciały jak pszczoły.
Bardzo dobry wiersz.

[Leon Gutner]

Wyszło jak zwykle - czyli dobrze.

Z przyjemnością L.G.

[Vestka]

Wciągnęła mnie ta historia. :) Bardzo ładny wiersz.

[cortessa]

Zgadzam się z wilgą: ostatnia strofa nieco oderwana od treści wiersza, poza tym pozbawiona jest klasycznego cięcia czyli puenty.
Taki drobiazg; zastanów się nad usunięciem, "i" ostatniego wersu przedostatniej strofy.

[Vesper]

Przejmujący tekst. Głęboko we mnie zapadł.