Z życiowej ryciny

[Julka]

wąskie i kręte ścieżki wśród pól rozrzucone
prowadziły w tajemnic leśnych uroczyska
bose stopy jak skrzydła dawały się ponieść
do szczytu stromej góry choć nie była blisko

dziewczynka z tej ryciny nie czuła upału
braku wody zmęczenia ani niedosytu
boski dar piękna chwili ogarniał ją całą
i rozpierało szczęście w głębi duszy skryte

choć sieroca niedola miała ostre kolce
gorzki owoc tarniny wciskała jej w usta
uczyła się jak czytać szczęście spływające
w pięknym szczebiocie ptaków i kałuży lustrach

Jakby dobry Bóg dla niej rozsiewał złudzenie
po rozkwieconych łąkach złotych łanach zboża
rozbawiony wiatr zbierał wersy z jej imieniem
huczał - że te ostanie zrzuci na bezdroża
01 09 2021r

[Tomasz Kowalczyk]

Piękna opowieść, Julko!

Pozdrawiam

[Hanna L.]

I mnie urzekł Twój wiersz
Pozdrawiam

[cortessa]

Ciekawie zbudowana narracja! Moje gratulacje za świetny utwór!

[Margot]

Przecudny wiersz! Doskonała lekkość w rymowaniu.

[Krystyna Morawska]

Natura zawsze jest pociechą. Z przyjemnością, Julko.

[Leon Gutner]

Przyjemne.
I bardzo ładnie zakończenie.

Z uszanowaniem L.G.

[felicja]

Piękny wiersz.